"Είναι ώρα για ύπνο-αυτό είν' όλο. Αχ, αθώα αγαπημένη, δεν μπορείς να καταλάβεις,κι εγώ δεν μπορώ να σου πω. Δεν μπορώ να το πω (τουλάχιστον, όχι απόψε), αλλά μέσα σ' ένα χρόνο το πάθος μου θα έχει σβήσει. Έχει αρχίσει κιόλας να σβήνει, και φοβάμαι πως δεν μπορώ να κάμω τίποτα για να το αποτρέψω. Ούτε εσύ μπορείς να κάνεις κάτι. Δεμένος τόσο βαθιά-δεμένος μαζί σου όσο με κανέναν άλλον!-, και δε θα 'μαι σε θέση να σηκώσω το χέρι μου, ούτε για να σ' αγγίξω... εκτός κι αν πείσω πρώτα τον εαυτό μου πως πρέπει. Δε θα 'χω τον παραμικρό πόθο γι' αυτή τη σάρκα πάνω στην οποία έχω προσκολληθεί, τη σάρκα που χάρη στην οποία έμαθα κατά κάποιον τρόπο να ελέγχω και πάλι τη ζωή μου. Α, είναι βλακώδες! Είναι ηλίθιο! Άδικο! Να σε στερηθώ έτσι! Να στερηθώ τη ζωή και τον έρωτα που μόλις έχω αρχίσει να γνωρίζω! Και να τα στερηθώ εξαιτίας τίνος; Η τελική απάντηση είναι πάντοτε ο ίδιος μου ο εαυτός!"
Βρήκα αυτή τη φωτογραφία τυχαία, ξεχασμένη στις εικόνες του υπολογιστή. Την τράβηξα πριν 7 περίπου μήνες στη Σαντορίνη. Ο πλανόδιος αυτός μουσικός κάθε βράδυ διασκέδαζε τους τουρίστες με τις μαγικές μελωδίες του βιολιού του στο μεγάλο μπαλκόνι της Καλντέρας. Εκείνο το βράδυ δεν θυμάμαι πιο τραγούδι έπαιζε για μας, μου έμεινε μόνο αυτή η θολή φωτογραφία.
Σάββατο μεσημέρι κατεβαίνω στο κέντρο με τα πόδια, μου έχει γίνει συνήθεια τον τελευταίο καιρό. Η ζέστη είναι αφόρητη και ο ήλιος με χτυπά μαρτυρικά στο πρόσωπο. Στον δρόμο απλοί περαστικοί με χειμωνιάτικα ρούχα και πουλόβερ έχουν βγάλει τα παλτό τους και τα κρατούν στα χέρια. Σήμερα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα.
Μπαίνοντας στην Τσιμισκή ανακουφίζομαι από τον ίσκιο και το δροσερό αεράκι. Έχω αργήσει, η προβολή είναι στις 3. Περπατώ βιαστικά ανάμεσα σε περαστικούς, σκύλους και καρότσια, ένας φοβερός συνωστισμός κατακλείζει την Τσιμισκή που εντείνεται μπροστά από τον Τερκενλή στην Αριστοτέλους, με τα τσουρέκια να μυρίζουν αμείλικτα. Στρίβω προς το Ολύμπιον. Ένας πανικός από φεστιβαλιστές μπροστά στα μάτια μου.
Στην ουρά του εκδοτηρίου κρυφοκοιτάζω τους γύρω μου και κάνω αέρα με το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Παίρνω το εισιτήριο στα χέρια μου και φεύγω για την αίθουσα και το the good life.
Μέσα στην αίθουσα έχω στριμωχτεί στο κόκκινο κάθισμα ανάμεσα στην τσάντα και το μπουφάν μου. Μπροστά ο Δανός πρόξενος μας λέει λίγα λόγια για τον Δανέζικο κινηματογράφο και την επιτυχία της Σουζάνε Μπίερ στα φετινά Όσκαρ. Τα φώτα σβήνουν.
Δύο ώρες μετά περπατώ στην παραλία μέχρι το Λευκό Πύργο και κάθομαι εκεί να λιάζομαι ανάμεσα σε παρέες καθώς ο ήλιος δύει και να διαλέγω στο πρόγραμμα του φεστιβάλ τις αυριανές προβολές.
Όταν άκουσα πρώτη φορά τον Αόρατο Άνθρωπο του Φοίβου Δεληβοριά μου έκανε υπερβολική εντύπωση, δεδομένου ότι ποτέ δεν ήμουν μεγάλη φαν του μουσικού. Και τότε μαθαίνω ότι σε ένα μήνα ανεβαίνει Θεσσαλονίκη για εμφανίσεις και αποφασίζω πως θα πάω.
Ένα μήνα μετά, λίγες μέρες πριν το πρώτο του live έχω ξεμείνει από λεφτά και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να τον απολαύσω από κοντά. Και τότε έρχονται τα public soul-mates του Τσιτσόπουλου και του Καραθάνου ένα απόγευμα Πέμπτης στον κάτω όροφο του public με καλεσμένο τον Δεληβοριά σαν έναν αλλιώτικο ήρωα από κόμικς.
Φτάνω λαχανιασμένα 7 παρά κάτι στο public και κάθομαι έξω-έξω σε μια λευκή καρέκλα. Σε λίγο έχω μετατοπιστεί 2 θέσεις πιο μέσα. Ο Δεληβοριάς θυμάται μέσα από παιδικούς ήρωες τα κόμικς που αγαπούσε και αγαπά. Αρχίζω να τον συμπαθώ περισσότερο από όσο νόμιζα ότι μπορώ να συμπαθήσω καλλιτέχνη. Ίσως γιατί απόψε μοιάζει περισσότερο με τον τεν τεν και λιγότερο με τον Φοίβο.
Ύστερα βγαίνοντας από την Στοά Χιρς, περνώντας κάτω από την σπασμένη πόρτα που πριν από λίγο είχε παρακάμψει το ΠΑΜΕ, είμαι πεπεισμένη πως δεν θα πάω σε καμιά από τις 4 εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη.
Ξημερώνει Παρασκευή και δέχομαι ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που περιέχει μια απρόσμενη πρόσκληση για το βράδυ στο Γαία. "Κέρδισα 2 προσκλήσεις για το Δεληβοριά σήμερα. Θες να ρθεις;".
Έχει λίγη ψύχρα. Φτάνουμε στα Λαδάδικα κατά τις 10. Έχει απόλυτη ησυχία στα γύρω μαγαζιά. Οι πόρτες του Γαία μόλις έχουν ανοίξει και ο χώρος σχετικά μικρός και φιλόξενος έχει αρχίσει να γεμίζει κόσμο. Είναι λίγο μετά τις 11 όταν ο Δεληβοριάς βγαίνει στη σκηνή παρέα με τους 3 μουσικούς του και παίζουν το bolero. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τη σκηνή. Είναι μια jazz βραδιά. Μετά κατεβαίνει από τη σκηνή και τραγουδά τη Γυναίκα του Πατώκου ανάμεσα στο κοινό, κοιτάζοντας με λάγνο βλέμμα τις γυναίκες. "Δεν είναι θεωρία μέσα σ' άρρωστα μυαλά" λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Και επιστρέφει στη σκηνή για να τραγουδήσει το Χωρίς, το Φώτη, τον Καθρέφτη, Αυτή που περνάει και αφηγείται μια ιστορία για τη Δάφνη και ξανανεβαίνει για τρίτη φορά όταν του το ζητά το κοινό και παίρνει την κιθάρα του στα χέρια για να τραγουδήσει Frank Sinatra ή το Εκείνη. Λίγο πριν κλείσουν τα φώτα θα 'λεγε το καλύτερο του τραγούδι, μα δεν το έχει γράψει ακόμα και μας τραγουδά το Αποκηρυγμένο. Γιατί απόψε δεν είναι ούτε ο Φοίβος, ούτε ένας αόρατος άνθρωπος, ούτε ένας ήρωας από παλιά κόμικς, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι περισσότερο από ένας καλός μουσικός.
Αγαπώ τη Θεσσαλονίκη την άνοιξη για ένα ζεστό μεσημέρι, την πρώτη μέρα του Μάρτη, σε ένα μπαλκόνι με καφέδες, φίλους και γέλια να κοιτάμε ένα δέντρο που ανθίζει απέναντι μας, με τα μικρά λευκά μπουμπούκια του να λαμποκοπούν στον ήλιο. Η εικόνα αυτή θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε, μα δεν θα 'ταν ποτέ τόσο ξεχωριστή όσο στη Θεσσαλονίκη.
Και μετά η παλιά και νέα παραλία που γεμίζει κόσμο μόλις ο ανοιξιάτικος καιρός έρθει στην πόλη. Με τους περιπάτους να πληθαίνουν, τα ποδήλατα να τρέχουν πάνω κάτω, τα παιδιά να τρώνε παγωτά, μεγάλες παρέες με κιθάρες και τραγούδια να περνούν τα απογεύματα τους κοιτώντας το Θερμαϊκό, μοναχικούς να διαβάζουν βιβλία στα παγκάκια, τα γήπεδα να γεμίζουν αθλητές και φωνές, τα υπαίθρια πικ-νικ στο γρασίδι και τους ερωτευμένους πιασμένους χέρι χέρι να φιλιούνται κάτω από τον γεμάτο αστέρια ουρανό πλάι στο Λευκό Πύργο. Γιατί η Θεσσαλονίκη την άνοιξη είναι η πιο ερωτική πόλη.
Είναι όμορφα τα ανοιξιάτικα βράδια στα κάστρα και σε άλλες απόμερες γωνιές, να θαυμάζεις από μακριά τη θέα της φωτισμένης πόλης στον καθαρό ορίζοντα και το μυαλό σου να τρέχει σε περασμένες εποχές. Και με τους Θεσσαλονικιούς να ξεμυτίζουν από τα σπίτια τους όταν ο καιρός γλυκάνει και η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και να κατακλύζουν το κέντρο, τα μαγαζιά στη Ζεύξιδος και στην Ικτίνου και όταν νυχτώνει τα τραπεζάκια να ξεπετάγονται στην Βαλαωρίτου και τη Συγγρού και τους νέους που μαζεύονται να προκαλούν ένα γλυκό βουητό στην ατμόσφαιρα.
Γι αυτό λατρεύω την ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη. Για τα ανθισμένα καλοπιστικά λουλούδια στα παρτέρια κατά μήκος της πόλης, για την Καμάρα που μετατρέπεται σε χώρο συναντήσεων ολόκληρη τη μέρα και τους ποδηλατοδρόμους που γεμίζουν ζωή και κουδουνίσματα ποδηλάτων. Στην Αριστοτέλους τα πρωινά με τις μυρωδιές που ταξιδεύουν, τους σκύλους που λιάζονται, τα ζαχαρωτά και τα μπαλόνια που πωλούν οι μικροπωλητές και τα τραγανά κουλούρια που αντικαθιστούν τα κάστανα και το σαλέπι του χειμώνα.
Η ιδιαίτερη ομορφιά των ψιλόβροχων που αναγκάζουν τους Θεσσαλονικείς να κρύβονται κάτω από υπόστεγα, μα να ξεχύνονται πάλι στους δρόμους όταν επιστρέψει ο ήλιος και ο ρομαντισμός που αναδύεται από τις μουσικές παραστάσεις στα ανοιχτά θέατρα. Τα δρώμενα του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ τον Μάρτη και της Διεθνούς έκθεσης βιβλίου που αλλάζουν την εικόνα της πόλης και δίνουν ζωή στις αποθήκες στο Λιμάνι και το χώρο της ΔΕΘ. Τα ταξίδια στη Θεσσαλονίκη την άνοιξη είναι δημιουργικά.
