Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Ένας αόρατος άνθρωπος

Όταν άκουσα πρώτη φορά τον Αόρατο Άνθρωπο του Φοίβου Δεληβοριά μου έκανε υπερβολική εντύπωση, δεδομένου ότι ποτέ δεν ήμουν μεγάλη φαν του μουσικού. Και τότε μαθαίνω ότι σε ένα μήνα ανεβαίνει Θεσσαλονίκη για εμφανίσεις και αποφασίζω πως θα πάω.

Ένα μήνα μετά, λίγες μέρες πριν το πρώτο του live έχω ξεμείνει από λεφτά και συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται να τον απολαύσω από κοντά. Και τότε έρχονται τα public soul-mates του Τσιτσόπουλου και του Καραθάνου ένα απόγευμα Πέμπτης στον κάτω όροφο του public με καλεσμένο τον Δεληβοριά σαν έναν αλλιώτικο ήρωα από κόμικς.

Φτάνω λαχανιασμένα 7 παρά κάτι στο public και κάθομαι έξω-έξω σε μια λευκή καρέκλα. Σε λίγο έχω μετατοπιστεί 2 θέσεις πιο μέσα. Ο Δεληβοριάς θυμάται μέσα από παιδικούς ήρωες τα κόμικς που αγαπούσε και αγαπά. Αρχίζω να τον συμπαθώ περισσότερο από όσο νόμιζα ότι μπορώ να συμπαθήσω καλλιτέχνη. Ίσως γιατί απόψε μοιάζει περισσότερο με τον τεν τεν και λιγότερο με τον Φοίβο.

Ύστερα βγαίνοντας από την Στοά Χιρς, περνώντας κάτω από την σπασμένη πόρτα που πριν από λίγο είχε παρακάμψει το ΠΑΜΕ, είμαι πεπεισμένη πως δεν θα πάω σε καμιά από τις 4 εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη.




Ξημερώνει Παρασκευή και δέχομαι ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που περιέχει μια απρόσμενη πρόσκληση για το βράδυ στο Γαία. "Κέρδισα 2 προσκλήσεις για το Δεληβοριά σήμερα. Θες να ρθεις;".

Έχει λίγη ψύχρα. Φτάνουμε στα Λαδάδικα κατά τις 10. Έχει απόλυτη ησυχία στα γύρω μαγαζιά. Οι πόρτες του Γαία μόλις έχουν ανοίξει και ο χώρος σχετικά μικρός και φιλόξενος έχει αρχίσει να γεμίζει κόσμο. Είναι λίγο μετά τις 11 όταν ο Δεληβοριάς βγαίνει στη σκηνή παρέα με τους 3 μουσικούς του και παίζουν το bolero. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τη σκηνή. Είναι μια jazz βραδιά. Μετά κατεβαίνει από τη σκηνή και τραγουδά τη Γυναίκα του Πατώκου ανάμεσα στο κοινό, κοιτάζοντας με λάγνο βλέμμα τις γυναίκες. "Δεν είναι θεωρία μέσα σ' άρρωστα μυαλά" λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Και επιστρέφει στη σκηνή για να τραγουδήσει το Χωρίς, το Φώτη, τον Καθρέφτη, Αυτή που περνάει και αφηγείται μια ιστορία για τη Δάφνη και ξανανεβαίνει για τρίτη φορά όταν του το ζητά το κοινό και παίρνει την κιθάρα του στα χέρια για να τραγουδήσει Frank Sinatra ή το Εκείνη. Λίγο πριν κλείσουν τα φώτα θα 'λεγε το καλύτερο του τραγούδι, μα δεν το έχει γράψει ακόμα και μας τραγουδά το Αποκηρυγμένο. Γιατί απόψε δεν είναι ούτε ο Φοίβος, ούτε ένας αόρατος άνθρωπος, ούτε ένας ήρωας από παλιά κόμικς, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι περισσότερο από ένας καλός μουσικός.

2 σχόλια: