Ένα Σαββατο στη Θεσσαλονίκη του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ

Σάββατο μεσημέρι κατεβαίνω στο κέντρο με τα πόδια, μου έχει γίνει συνήθεια τον τελευταίο καιρό. Η ζέστη είναι αφόρητη και ο ήλιος με χτυπά μαρτυρικά στο πρόσωπο. Στον δρόμο απλοί περαστικοί με χειμωνιάτικα ρούχα και πουλόβερ έχουν βγάλει τα παλτό τους και τα κρατούν στα χέρια. Σήμερα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα.

Μπαίνοντας στην Τσιμισκή ανακουφίζομαι από τον ίσκιο και το δροσερό αεράκι. Έχω αργήσει, η προβολή είναι στις 3. Περπατώ βιαστικά ανάμεσα σε περαστικούς, σκύλους και καρότσια, ένας φοβερός συνωστισμός κατακλείζει την Τσιμισκή που εντείνεται μπροστά από τον Τερκενλή στην Αριστοτέλους, με τα τσουρέκια να μυρίζουν αμείλικτα. Στρίβω προς το Ολύμπιον. Ένας πανικός από φεστιβαλιστές μπροστά στα μάτια μου.

Στην ουρά του εκδοτηρίου κρυφοκοιτάζω τους γύρω μου και κάνω αέρα με το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Παίρνω το εισιτήριο στα χέρια μου και φεύγω για την αίθουσα και το the good life.

Μέσα στην αίθουσα έχω στριμωχτεί στο κόκκινο κάθισμα ανάμεσα στην τσάντα και το μπουφάν μου. Μπροστά ο Δανός πρόξενος μας λέει λίγα λόγια για τον Δανέζικο κινηματογράφο και την επιτυχία της Σουζάνε Μπίερ στα φετινά Όσκαρ. Τα φώτα σβήνουν.

Δύο ώρες μετά περπατώ στην παραλία μέχρι το Λευκό Πύργο και κάθομαι εκεί να λιάζομαι ανάμεσα σε παρέες καθώς ο ήλιος δύει και να διαλέγω στο πρόγραμμα του φεστιβάλ τις αυριανές προβολές.