Δεν μπορώ να καταλάβω τι τρέχει με τον καιρό. Χιονίζει, βρέχει, φυσάει και το κρύο σχεδόν δεν αντέχεται. Κάθε πρωί ξυπνάω στις 8 με την ίδια απορία, έπειτα βγαίνω έξω, περπατάω ανάμεσα στα στενά και βγαίνω στη Λεωφόρο Στρατού που συνεχίζω ευθεία και σταματάω να το σκέφτομαι γιατί κρυώνω υπερβολικά. Στις 2 το μεσημέρι θα κάνω αντίστροφα την ίδια διαδρομή με αντίστοιχο κρύο, ίσως μερικές φορές με ήλιο. Έχω μάθει τη διαδρομή σχεδόν απέξω. Όταν έχει ήλιο μου αρέσει να κλείνω τα μάτια και να περπατάω για κάμποσα δευτερόλεπτα στα τυφλά. Όταν ανοίγω πάλι τα μάτια όλως τυχαίως έχω υπολογίσει σωστά που θα έπρεπε να βρίσκομαι. Και στέκομαι ακριβώς εκεί, 5 μέτρα πιο κάτω. Στη συνέχεια, βιάζομαι να γυρίσω σπίτι γιατί νομίζω έχουν περάσει αιώνες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει γενικότερα.
Τα Σαββατοκύριακα, νωρίς το απόγευμα κάνω την ίδια διαδρομή μόνο που δεν ανεβαίνω στην Αγγελάκη αλλά συνεχίζω ευθεία, πότε από Τσιμισκή, πότε από Μητροπόλεως, Προξένου Κορομηλά, Λεωφόρο Νίκης μέχρι το Λιμάνι και το Μουσείο Φωτογραφίας. Διαλέγω κάθε φορά τη διαδρομή εμπειρικά ή με τη διάθεση. Αυτό θα χάσω τώρα που μετακομίζω πίσω στην Πάτρα. Τη διαδρομή από το σπίτι στο κέντρο. Το περπάτημα στα μικρά στενά που ποτέ δεν σκέφτηκα να κοιτάξω το όνομα του δρόμου. Γιατί δεν είχε σημασία. Θα ήμουν και αύριο εκεί. Είναι από εκείνα τα πράγματα που δεν μπορούν να μην καθορίσουν τη ζωή στη Θεσσαλονίκη και που δεν μπορείς να σταματήσεις να τα σκέφτεσαι, ειδικά τώρα που μιλάμε για αλλαγές.
Και μιλάμε συνέχεια για αλλαγές τον τελευταίο καιρό. Πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου. Αλλά ευτυχώς σύντομα κάποιος θα αλλάξει θέμα και θα μιλήσουμε για κάτι άσχετο. Σχεδιάζουμε ένα road trip στις ΗΠΑ, τσακωνόμαστε για τη Lana Del Rey, κανονίζουμε να πάμε στο Plissken festival το Μάη. Έτσι ξεχνιέμαι για λίγο και δεν αρχίζω να περιγράφω πομπώδεις ιστορίες για τη ζωή μου σε 20 χρόνια από σήμερα -θα ζω σε μια γκρίζα πολυκατοικία στα προάστια που θα τραντάζεται κάθε λίγο από σεισμούς, πιθανότατα νευρωτική, αλκοολική και μόνη- και να ταυτίζομαι με ηρωίδες όπως η Emma Bovary του Flaubert, η Λου του Χάπι Λου και η Patty του Freedom. Κάπου εδώ είναι και η στιγμή που όλα αρχίζουν να μοιάζουν αστεία και συνειδητοποιώ ότι είναι Φεβρουάριος και το κρύο τελικά αντέχεται αν ντυθώ λίγο πιο ζεστά, οι δρόμοι δεν θα αλλάξουν όνομα και θα βρίσκονται πάντα εκεί και οι αλλαγές δεν είναι απαραίτητα κακές επιλογές, αρκεί να μη συζητάμε συνέχεια γι' αυτές. Γιατί τίποτα δεν είναι αποκλειστικά λευκό ή μαύρο.
