Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Μαγαζιά με περίεργη διακόσμηση::2310


Η Χαρά Παπαδιαμαντοπούλου σου δείχνει τα μαγαζιά που αξίζει να επισκεφτείς όταν βρεθείς στην Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη, η αδικημένη συμπρωτεύουσα της χώρας κερδίζει σε alternative διάθεση, πρωτοπορία, style και κουλτούρα. Εδώ και δεκαετίες τα trends των δρόμων μεταφέρονται σε εσωτερικούς χώρους της πόλης και δημιουργούν μαγαζιά διαμάντια και στέκια για όλα τα γούστα, με μοναδικό ατού τη διακόσμηση τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου έκανε η πρώτη επίσκεψη στο Pasta Flora Darling στη Ζεύξιδος. Η εκδίκηση του Kitch, της μαμάς, της γιαγιάς, της θείας και όλων όσων μεγάλωσαν στα retro 60’s και τα υπερβολικά 80’s. Mix and match στοιχεία με pop art επιρροές, έντονα μπλε και μωβ χρώματα στους τοίχους, floral ταπετσαρίες και πολύχρωμες επενδύσεις με πλακάκια στο bar, τα τραπέζια και στους τοίχους του rest room. To όλο περίεργο σκηνικό συμπληρώνουν τα leopard και zebra prints τεράστιοι καθρέφτες κατά μήκος του café-bar, τα μικρά κάδρα με κεντήματα, τα κρεμασμένα στους τοίχους πορσελάνινα πιάτα, ο κούκος, τα σκαμπό νάνοι και οι βιτρίνες με γυάλινες μινιατούρες και σεμεδάκια.
Σε διαφορετική διάθεση βρίσκουμε Το Μικρό στην Ικτίνου. Το «μικρό» Μικρό έχει ένα πιο industrial ύφος που το κατατάσσει ανάμεσα στα μαγαζιά της πόλης με την πιο περίεργη δικόσμηση. Γκρι τοίχοι, μαύρα μεταλλικά τραπέζια και καρέκλες τονίζουν την μοναδική δικόσμηση από λευκές κορνίζες και μινιατούρες στους τοίχους. Στην είσοδο σου στο μαγαζί σε καλωσορίζει με χαμόγελα από τους θαμώνες και ένα μεγάλο ποδήλατο.
Το αγαπημένο Playhouse στην Π.Π. Γερμανού φημίζεται για την παιχνιδιάρικη διακόσμηση του, με στοιχεία παραμυθιού και παρέας. Το μαγαζί βρίσκεται στο δεύτερο όροφο παλιάς πολυκατοικίας της πόλης και είναι περικυκλωμένο από μεγάλα κόκκινα παράθυρα. Στην οροφή του café ένας δράκος κάνει βόλτα ανάμεσα στα δύο δωμάτια δίπλα από τα πολύχρωμα χάρτινα φωτιστικά που κρέμονται από το ταβάνι. Παράξενα επιτραπέζια παιχνίδια κολλημένα στους τοίχους, χρωματιστά φλιτζάνια και μαξιλάρια στο πάτωμα δίνουν μια πιο cool διάθεση.
Το πρωτοεπισκέφτηκα πριν 2 χρόνια-ανοίγοντας την βαριά λεοπάρ πόρτα από πίσω ανακάλυψα έναν παράδεισο. Φυσικά μιλώ για το Berlin! Από τα καλύτερα rock bar της Θεσσαλονίκης, με grunge British ύφος σε μουσική και διακόσμηση. Το όλο look του μαγαζιού παραπέμπει σε ένα μεγάλο party. Μπλε και λευκοί τοίχοι που παίζουν με διαφορετικές υφές και διακοσμήσεις από pop αφίσες, χρυσές κορνίζες και πορτρέτα με πρόσωπα και περίεργα σχέδια. Ανάμεσα σε καπνούς από τσιγάρα διακρίνεις τα ψηλά stands και τον μεγάλο μπορντό καναπέ πίσω από τα μαύρα τραπέζια ζάρια.
Από τις μουσικές σκηνές που μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση είναι το Block 33. Η διακόσμηση του μαγαζιού είναι σχεδόν ανύπαρκτη αλλά μάλλον αυτός ο μινιμαλισμός είναι που το κάνει τόσο ξεχωριστό. Βιομηχανικό style που θυμίζει οικοδομή σε εργασίες, με τους τοίχους ακάλυπτους να φαίνονται τα τούβλα και σωλήνες να ταξιδεύουν κατά μήκος τους, το block 33 είναι ότι πιο διαφορετικό έχει να επιδείξει η πόλη. Τα λιτά ξύλινα stands σε συνδυασμό ανοιχτόχρωμου ξύλου με κόκκινο ή πράσινο σκούρο και οι τσιμεντένιες κολώνες αποκτούν ρυθμό από τα εναλλασσόμενα έντονα φωτορυθμικά του μαγαζιού.

δημοσιεύτηκε στο www.fititis.gr

Μέρες που γίνονται καλύτερες καθώς νυχτώνει...

Το πρωί ξεκινάει απρόοπτα.Με στέλνει καθηγητής μου στο Παμακ να του αγοράσω νερό... Ελληνικά πανεπιστήμια! Τουλάχιστον με ανταμείβει με καλό βαθμό, μάλλον για το νερό!!
Αργότερα η ατμόσφαιρα φτιάχνει.


Μαθαίνω για την παρουσίαση του βιβλίου με στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Ξεσηκώνω την πολυκατοικία τραγουδώντας το "όλο αυτό που ποτέ"...
Στις 7 στον Ελευθερουδάκη τον ακούω να διαβάζει "Το κορίτσι",φορά καπέλο και έχει τόση αμηχανία..



2 ώρες μετά στο Pasta Flora, πίνω καφέ που θα με κρατήσει ξάγρυπνη όλη τη νύχτα!! Λικνίζομαι σε έναν περίεργο ρυθμό που δεν ταιριάζει με τη μουσική..
Προμηθεύομαι parallaxi για το Σαββατοκύριακο..


Καταλήγω να τρώω πίτσα με σοκολάτα και να φλυαρώ υπό την επήρεια του καφέ!!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Οι ένοικοι του τέταρτου ορόφου


Είναι τέλος Αυγούστου. Η ζεστή αύρα του καλοκαιρινού βραδιού έχει πλυμμηρίσει το δωμάτιο σε αποπνικτικό βαθμό. Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω κλιματιστικό. Ανοίγω το παράθυρο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το κρεβάτι μου. Επιτέλους αέρας. Λίγα λεπτά αργότερα έχω ξυπνήσει για τα καλά και κάθομαι στο περβάζι του τέταρτου ορόφου, εν μέσω νύκτας να κοιτάζω τα άστρα.

Το βλέμμα μου πέφτει στο διαμέρισμα απέναντι, κλειστά πατζούρια ως απάνω. Μια βδομάδα τώρα που επέστρεψα και το σπίτι αυτό είναι κλειστό. Τι να μεσολάβησε σε ενάμισι μήνα απουσίας;

Σεπτέμβριος 2009. Πρώτες μέρες μετακόμισης στην περιοχή της Κάτω Τούμπας. ξεφεύγω από τον κακό χαμό των κιβωτίων και βγαίνω να ανασάνω στο υπέρμετρο μπαλκόνι του τετάρτου. Η ηλικιωμένη κυρία του απέναντι σπιτιού βγαίνει και εκείνη να απλώσει τα ρούχα της. Την παρατηρώ από περιέργεια. Φοράει ροζ μπουρνούζι πάνω από το νυχτικό της και τεράστιο καπέλο θαλάσσης για τον ήλιο. Χαμογελάω ανεπαίσθητα.

Στο χειμώνα που ακολούθησε, πάνω από το μπουρνούζι προστέθηκε το παλτό και οι ζεστές παντόφλες. Το μόνο που παρέμεινε ίδιο: το καπέλο, σε βροχή και ήλιο. Τώρα άφαντη. Το μυαλό ταξιδεύει σε μακάβρια νέα. Και πώς να μάθεις;

Μέσα Οκτωβρίου. Ο καιρός είναι ζεστός ακόμα και μου επιτρέπει να ανοίγω το παράθυρο. Με ένα βιβλίο στα χέρια κάθομαι κόντρα σ’αυτό και διαβάζω. Το Happy Lou υποθέτω. Ο αέρας μου δροσίζει την πλάτη και το βιβλίο τις σκέψεις. Είναι 1 το μεσημέρι Κυριακής. Ένας ήχος διακόπτει τη γαλήνη μου. Γυρίζω. Το βλέμμα μου αντικρίζει έναν νεαρό άντρα να μεταφέρει κάτι στο απέναντι μπαλκόνι. Φαντάζομαι ο νέος ένοικος. Σκέφτομαι να του φωνάξω τι έγινε με την προηγούμενη ένοικο. Δεν το κάνω. Γυρνώ στη θέση μου και συνεχίζω την ανάγνωση.

Το σπίτι παραμένει μέχρι σήμερα κλειστό.

Αρχές Νοεμβρίου. Ένα ηλιόλουστο πρωινό, έχω πολλά κέφια. Ανοίγω το παράθυρο να αεριστεί το δωμάτιο. Ύστερα αρχίζω να στρώνω το κρεβάτι. Η προσοχή μου αποσπάται από ένα κορίτσι που παίζει μόνο απέναντι με ένα άλογο και μία κούκλα. Έχει την πλάτη γυρισμένη σε μένα. Καταλαβαίνει πως κάποιος την κοιτάζει. Γυρνά. Αποστρέφω το βλέμμα. Ένα ξανθό αγόρι βγαίνει έξω. Λένε κάτι. Φεύγω από το δωμάτιο. Όταν ξαναγυρνώ τα δύο παιδιά βρίσκονται πιασμένα στα κάγκελα να κοιτούν το δρόμο και να φτιάχνουν αυτοσχέδιες μπουρμπουλήθρες από σαπουνάδα. Μου χαμογελούν.

Το μόνο που ξέρω για την οικογένεια αυτή του τέταρτου είναι τα σεντόνια τους. Τέλη Ιούνη εκτός από την εξεταστική με βασανίζει και ένα concept για κείμενο στο blog μου. Ένα απόγευμα γράφω, σταματώ, σβήνω και ξαναρχίζω. Αυτή την φορά με παρακολουθεί το βλέμμα της μητέρας του απέναντι σπιτιού που απλώνει τα διπλά animal print σεντόνια της στην απλώστρα. Την αντιλαμβάνομαι που με περιεργάζεται μέσα από το ανοιχτό μου παράθυρο να παλεύω με σκέψεις. Δεν αντιδρώ.

Τα ίδια σεντόνια συνεχίζουν να ανεμίζουν στην απλώστρα κάθε τόσο.

Αρχές Ιουλίου. Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο και όλοι στην πόλη αναζητούν ανάσες δροσιάς. Στην βεράντα του τέταρτου με ένα χυμό στο ένα χέρι και σημειώσεις Μικροοικονομικής θεωρίας στο άλλο προσπαθώ να τα βγάλω πέρα με το τελευταίο μάθημα της εξεταστικής.

Τα γέλια των κοριτσιών της απέναντι πολυκατοικίας δεν με αφήνουν να συγκεντρωθώ. Έχουν στήσει μια μικρή πισίνα και φορώντας τα χρωματιστά μαγιό τους ξεσηκώνουν τη γειτονία. Παίζουν. Νερό εκτοξεύεται. Θυμάμαι τα δικά μου παιδικά καλοκαίρια μαζί με την αδελφή μου και τη δική μας φουσκωτή πισίνα. Πριν αρχίσουν οι διακοπές.

Αφήνω το βιβλίο στην άκρη και χάνομαι σε σκέψεις.

Τέλη Σεπτέμβρη. Πέφτει η πρώτη βροχή του φθινοπώρου. Άργησε πολύ φέτος. Κολλάω το πρόσωπο μου στο τζάμι και κοιτάζω έξω τη βροχή. Απέναντι, ο πατέρας με τις δυο μικρές κόρες του με μιμούνται. Στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, εμποδίζοντας την κουρτίνα να μπει στο οπτικό τους πεδίο και μελαγχολούν. Φεύγω. Δεν θέλω να χαλάσω αυτήν την προσωπική τους στιγμή.

Τέλη Ιουνίου. Παρακολουθώ των αγώνα Αγγλία-Γερμανία για το Μουντιάλ. Στο ημίχρονο η Μ. με φωνάζει στο μπαλκόνι. Θέλει να το πλύνουμε. Υπόσχομαι να βοηθήσω μόνο όσο κρατήσει το ημίχρονο.

Η ηλικιωμένη γειτόνισσα του τετάρτου μας κοιτά. Μητρικά μας φωνάζει πως θα ήθελε να μας είχε κόρες να την βοηθάμε στις δουλειές. Γελάω και μπαίνω μέσα για τον αγώνα.

Μέσα Νοέμβρη. Η κυρία του τέταρτου κουτσαίνοντας ποτίζει τα λουλούδια στο μπαλκόνι της. Ύστερα σιωπηλά μπαίνει μέσα. Φοράει μαύρα. Πάει καιρός τώρα που δεν μιλά. Σπάνια βγαίνει. Κι αυτά τα μαύρα; Λυπάμαι χωρίς να ξέρω το λόγο.

Την βλέπω ένα πρωί στην είσοδο της πολυκατοικίας της. Δεν την χαιρετώ όπως παλιά. Φαίνεται θλιμμένη.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ένα εκλογικό αποτέλεσμα και ένα περίπτερο με σοκολάτες και ξένο τύπο


Είναι ξημερώματα Δευτέρας. Κατεβαίνω την Αριστοτέλους. Έχει φοβερή υγρασία. Κοιτάζω τους ξενύχτηδες της πόλης που ετοιμάζονται να βγουν. Κορίτσια με κοντές φούστες και τακούνια και αγόρια με σακάκια και πουκάμισα. Προσπερνώ. Τσιμισκή με Αριστοτέλους έχει μποτιλιάρισμα. Ξέφρενα κορναρίσματα από οδηγούς που είτε πανηγυρίζουν για τη νίκη του Μπουτάρη, είτε είναι ενοχλημένοι από τον κόσμο που έχει περικλύσει το εκλογικό κέντρο και κόβει την κυκλοφορία. Περνώ απέναντι. Προσεγγίζω το σημείο. Το κέντρο ασφυκτιά. Το πλήθος τριγύρω μου χαίρεται και μιλά δυνατά. Πιάνω μια άσχετη κουβέντα με την παρέα μου. Δεν φαίνεται να μου ταιριάζει το κλίμα. Βλέπω γνωστά πρόσωπα της πόλης. Κάπου χάνομαι. Λίγο αργότερα ξεφεύγω από το πλήθος και προχωρώ στην Τσιμισκή. Δίπλα από το Παραδοσιακό στην Αριστοτέλους το περίπτερο μένει πάντα ανοιχτό. Αγοράζουμε σοκολάτες και κοιτάμε με τις ώρες τα ξένα περιοδικά που στο τέλος δεν αγοράζουμε. Λίγο πιο πέρα ένα άλλο εκλογικό κέντρο κλείνει. Εκεί δεν υπάρχει συνωστισμός. Κοιτάζω σιωπηλά.

Ένα μεσημέρι Σαββάτου στην Αριστοτέλους




Ένα μεσημέρι Σαββάτου περπατώ από λεωφόρο στρατού σε Τσιμισκή, από Τσιμισκή σε Ζεύξιδος και Ικτίνου, μέσω της Κούσκουρα στην Μητροπόλεως και από εκεί Προξένου Κορομηλά. Ύστερα λεωφόρο Νίκης και κατηφορίζω προς την Αριστοτέλους. Κάθομαι σε ένα από τα κόκκινα παγκάκια και βγάζω από την τσάντα μου εφημερίδα. Διαβάζω λίγες γραμμές και την αφήνω δίπλα μου.

Βλέπω ένα καφέ πόνι με ένα παιδί πάνω του να περνάει από το οπτικό μου πεδίο και λίγο πιο πίσω ένα δεύτερο λευκό. Ακούω παιδικές φωνές να γελούν και να τσιρίζουν με φουσκωτά μπαλόνια στα χέρια, να τρέχουν με μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια ανάμεσα σε φούσκες από σαπουνάδα, γονείς με καρότσια, παππούδες με εγγόνια. Μικρούς να σκαρφαλώνουν πάνω στον Αριστοτέλη και να ποζάρουν στο φακό της μαμάς ή του μπαμπά και εκείνοι να καμαρώνουν, ηλικιωμένα ζευγάρια να μοιράζονται μια σοκολάτα, αδέσποτους σκύλους να λιάζονται στο γρασίδι και τον πωλητή της Αριστοτέλους να φωνάζει Σαλέπι!!