Τα παιδιά που έμαθαν να παίζουν με σκουπίδια

Η εικόνα που αντίκρισα πριν λίγο καιρό στα Δυτικά Τείχη της Θεσσαλονίκης μπορώ να πω πως με λύπησε πολύ. Ήταν λίγο μετά της 2 το μεσημέρι Κυριακής, όταν παιδιά ηλικίας μεταξύ 5 και 10 ετών, βγήκαν μετά το μεσημεριανό φαγητό να παίξουν με τους φίλους τους κοντά στα σπίτια τους. Ο χώρος που είχαν μετατρέψει σε προσωπική τους παιδική χαρά αποτελούταν από ένα γέρικο δέντρο, μια αυτοσχέδια κούνια που κρεμόταν από αυτό-την οποία είχαν φτιάξει τα ίδια τα παιδιά- και πολλά κιλά από σκουπίδια και μπάζα που κάλυπταν την περιφέρεια του δέντρου.

Τα παιδιά αφού συγκεντρώθηκαν όλα μαζί ξεχύθηκαν στον παιδότοπο τους με χαμόγελα. Πατούσαν πάνω στα σκουπίδια και ύστερα σκαρφάλωναν στο δέντρο, τσιρίζοντας και τσακώνονταν ποιο θα ανέβει πρώτο στην κούνια. Τα σκουπίδια δεν τα ενοχλούσαν καθόλου. Απόρησα. Πως γίνεται το παιχνίδι να είναι συνυφασμένο με απορρίμματα για αυτά τα παιδιά;

Υποθέτω πως είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε μια μεσοαστική γειτονιά των προαστίων της Πάτρας όπου τα σκουπίδια δεν ήταν ποτέ προφανές πρόβλημα. Δεν θέλω να παινέψω το δήμο με τα λεγόμενα μου -αν και φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του- γιατί όπως κατάλαβα αργότερα η καθαριότητα αυτή οφειλόταν σε καλοθελητές της γειτονίας που φρόντιζαν τα πεζοδρόμια να είναι πάντα καθαρά, τα σκουπίδια στους κάδους και το μικρό παρκάκι περιποιημένο. Έτσι θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και θεωρώ αδιανόητο αυτά τα παιδιά να διασκεδάζουν να παίζουν στα σκουπίδια.

Είναι αλήθεια πως φάνηκαν να αγαπούν να παίζουν στα σκουπίδια γιατί αντέδρασαν έντονα όταν πήγαμε να τα μαζέψουμε. "Μην τα παίρνετε, δεν μας ενοχλούν" φώναξε ένα μικρό κορίτσι δίπλα μου. Το κοίταξα, φαινόταν πράγματι ευτυχισμένη. Τα παιδικά της μάτια δεν μπορούσαν να διακρίνουν κάτι παράταιρο στην εικόνα των σκουπιδιών. Εκεί είχε γεννηθεί, εκεί έμαθε να παίζει, εκεί θα φτιάξει τα μελλοντικά της όνειρα, ανάμεσα σε σκουπίδια. Ουσιαστικά αυτά τα παιδιά είχαν κάνει καθημερινότητα τους αυτήν την κατάσταση και μάλιστα την είχαν συνδυάσει με την πιο διασκεδαστική και αυθόρμητη ενασχόληση, το παιχνίδι. Κανείς δεν φρόντισε να τα μαζέψει και ακόμα χειρότερα κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει πως είναι βλαβερό για την υγεία τους

H περιοχή των δυτικών τειχών της Θεσσαλονίκης μοιάζει εγκαταλειμμένη στα σύγχρονα πρότυπα της πόλης, κατοικείται στην πλειοψηφία της από ηλικιωμένους, μετανάστες και χαμηλά εισοδήματα, άνθρωποι που δεν έχουν στις προτεραιότητες τους μια καθαρή πόλη. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην Εγνατία, οι εργασίες για το μετρό συνεχίζονται όμως κανείς δεν νοιάζεται για τα τρέχοντα ζητήματα της πόλης, αυτά που επηρεάζουν τους πολίτες άμεσα και αναγκάζουν μικρά παιδιά να συνυπάρχουν με σκουπίδια. Η νέα δημαρχία της Θεσσαλονίκης μιλά για έλλειψη μέσων και χρημάτων αλλά εγγυάται πως τα σκουπίδια θα συλλεχθούν στο άμεσο μέλλον, ενώ οι παλιότερες αυτοδιοικήσεις της συμπρωτεύουσας παρέβλεψαν το πρόβλημα επί δεκαετίες.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως το μέλλον θα δείξει αν τα σκουπίδια θα συνεχίσουν να είναι πρόβλημα για τη Θεσσαλονίκη, αυτό όμως που με θλίβει είναι ότι μέχρι τότε θα έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις πολλών παιδιών που έμαθαν να παίζουν στα σκουπίδια. Και δυστυχώς αυτά τα παιδιά, που δεν έμαθαν από μικρά τη σημαντικότητα του να διατηρείς την πόλη καθαρή θα είναι οι αυριανοί πολίτες που θα πετούν σκουπίδια στους δρόμους, στις παραλίες, στα δάση και θα αδιαφορούν. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να διδάξουμε στα παιδιά την σημασία της καθαριότητας, γιατί είναι θέμα επιβίωσης.

Την φωτογραφία την πήρα από το http://thessalonistas.wordpress.com/