Σάββατο Βράδυ

Η ώρα είναι 12:15. Ο Κωνσταντίνος Βήτα στη σκηνή του Block33 τραγουδά:

..."έλα να φύγουμε μαζί"
Πάντα αυτό μου έλεγες...

Έχω χαθεί εδώ και ώρα σε ένα παραλήρημα μουσικής και φωτορυθμικών ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους που καπνίζουν και τραγουδούν. Χορεύουν περίεργα. Και εγώ νιώθω περίεργα εδώ, μα τόσο οικεία. Χορεύω. Χορεύω ασταμάτητα μια ώρα τώρα. Και δεν καταλαβαίνω τίποτα άλλο, παρά μουσική. Είναι ωραία εδώ. Δεν θέλω να τελειώσει αυτό το βράδυ.

Κι η νύχτα απόψε δείχνει τόσο ωραία

Μόνος ή χωρίς παρέα...

...Θα σε ψάχνω στα πιο αδιάφορα πάρτι

Μέχρι η αγάπη να με διαλύσει...

...Και τα φιλιά να γίνουν διάστημα...

Όλα πριν γίνουν. Δεν ξέρω τους στίχους, μα γίνομαι ένα με εκείνους. Τα μάτια βλέπουν στην σκηνή. Κι εκείνος χορεύει μαζί μας. Κι ύστερα πάει στο πίσω μέρος της σκηνής και μένει εκεί για λίγο. Είναι ντροπαλός άνθρωπος. Τον είχα δει να μιλά με αμηχανία στην παρουσίαση του βιβλίου του. Αλλά εδώ είναι κάποιος άλλος. Είναι η μουσική που γράφει. Ύστερα έρχεται πάλι στο μπροστά μέρος. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Η παραζάλη της electronica συνεχίζεται. Ο Κωνσταντίνος Βήτα παίζει κομμάτια από τους Stereo Nova. Η διάθεση ανεβαίνει. Κρατά μια κιθάρα. Πότε την αφήνει, πότε την ξαναπαίρνει στα χέρια του. Είναι τόσο όμορφη αυτή η νύχτα. Παίζει κομμάτια από την Ένωση και άλλα παλιότερα.

Και μετά τραγουδά το Τυχερό Αστέρι μόνο επειδή το ζητάμε εμείς. Εκείνος δεν θέλει να το λέει. Ποτέ δεν το 'χει πει στη Θεσσαλονίκη. Το κάνει τώρα. Τραγουδάμε μαζί του. Το Κύμα, το Άστρο κι η συναυλία τελειώνει.

Δυο ώρες δεν είναι αρκετές όταν περνάς καλά. Αισθάνομαι άβολα όταν πλησιάζω προς την έξοδο. Η ζέστη της βραδιάς έχει παρέλθει. Φοράω το παλτό μου βιαστικά και περπατώ αμίλητη μέχρι την Αριστοτέλους. Είναι 2, ξημερώματα Κυριακής. Ήταν ένα Σάββατο βράδυ.

...άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει

όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σαν χιόνι

σαν μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι

χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι

τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό

μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό

δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης

ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις

δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει

κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει

δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα

μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα

δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω

δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω

δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε

στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε

έι, σε σένα μιλάω

έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί