Διακοπές στη Σαντορίνη

Στέκομαι στην ταράτσα της πολυκατοικίας μου στην Πάτρα πριν ακόμα περάσουν 24 ώρες από την επιστροφή μου μετά από τις διακοπές στη Σαντορίνη. Φορώ το χειροποίητο θαλασσί σουβενίρ φόρεμα από τη Θήρα και αναρωτιέμαι κοιτάζοντας τη φτωχή θέα της πόλης αν θα ξεχάσω ποτέ τις πέντε προηγούμενες μέρες. Ειλικρινά δεν φαντάστηκα ποτέ πόση γοητεία μπορεί να ασκήσει ένας τόσο άγονος και άνυδρος τόπος.

Ανοίγοντας η πόρτα του πλοίου, έτοιμου να προσαράξει στο λιμάνι του Αθηνιού, αντίκρισα έναν τεράστιο σκουρόχρωμο βράχο να υψώνεται πάνω από το ηλιοκαμένο λιμάνι. Σάστισα βγαίνοντας έξω κατατρεγμένη από το πλήθος τουριστών, που φορτωμένοι με αποσκευές και κουρασμένοι από το οχτάωρο ταξίδι ξεχύθηκαν στο λιμάνι. Γιατί άραγε τόσος πολύς κόσμος επέλεξε τον συγκεκριμένο προορισμό για τις διακοπές του; Η απάντηση ήρθε λίγο αργότερα, όταν επιβιβασμένη στην ασφάλεια του λεωφορείου και έπειτα από 7 στροφές των 180 μοιρών διασχίσαμε τον τεράστιο, σαθρό από ηφαιστειακό υλικό βράχο και βρεθήκαμε στην κορυφή. Μπροστά μας απλώθηκε ο Παράδεισος.

Η πρώτη ονομασία του νησιού ήταν Στρογγύλη, λόγω της σφαιρικής μορφής του νησιού πριν την έκρηξη του ηφαιστείου. Γύρω στα 1600 π.χ. το ηφαίστειο εκρήγνυται και καλύπτει ολόκληρο το νησί με σκόνη και ηφαιστειακό υλικό, λάβα. Η Στρογγύλη θάβεται κάτω από αυτό, ο κρατήρας βυθίζεται δημιουργώντας τη θαλάσσια Καλντέρα και το στρογγυλό νησί κόβεται στα τρία, τη σημερινή Σαντορίνη, τη Θηρασία και το Ασπρονήσι. Αργότερα το νησί ονομάστηκε Καλλίστη –η πιο όμορφη από όλες- όχι άδικα. Εξαιτίας των συνεχόμενων στο χρόνο εκρήξεων του ηφαιστείου αναδύθηκαν στο θαλάσσιο χώρο της Καλντέρας η Παλαιά και η Νέα Καμένη. Το νησί σήμερα ονομάζεται επίσημα Θήρα, ενώ είναι σε όλους μας γνωστή ως Σαντορίνη, απομεινάρι της Ιταλικής κατοχής που καταλάβαιναν την άφιξη τους από το ναό της Αγίας Ειρήνης – Santa Irina - Σαντορίνη.

Πρωτεύουσα του νησιού είναι τα Φηρά, άλλοτε ονομαζόμενα και Θήρα. Η γραφική, παραδοσιακή, κοσμοπολίτικη μικρή πολιτεία ξετυλίγεται στα μάτια του επισκέπτη ανάμεσα σε σοκάκια και πανέμορφα Κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής υπόσκαπτα μπλε και λευκά σπίτια και μαγαζιά. Η βραδινή βόλτα στο τεράστιο μπαλκόνι των Φηρών με θέα στην καλντέρα την πρώτη μέρα στο νησί, με μάγεψε. Αλλά και αυτές που ακολούθησαν, αν και συνδυάστηκαν με τον υπερβολικά δυνατό Κυκλαδίτικο άνεμο μου προκάλεσαν ρίγος. Η απίστευτη θέα στην Καλντέρα και το μικρό λιμανάκι των Φηρών, τα κρουαζιερόπλοια αλλά και τα σπίτια που απλώνονταν μπροστά μου, με έκαναν να θέλω να επισκεφτώ το νησί ξανά. Στα σοκάκια οι ξένοι τουρίστες υπερτερούν των ελλήνων και αντιστρέφουν τις φήμες για κρίση στον τουρισμό. Οι ασφυκτικά γεμάτες ταβέρνες, καφετέριες και club προσδίδουν μία διαφορετική νότα στην πρωτεύουσα. Ανάμεσα τους ξεχωρίζεις το 1500 B.C. ( εστιατόριο με θέα στην Καλντέρα) και από βραδινά μαγαζιά το Kou και το jazz Kira-Thira. Τα ερωτευμένα ζευγαράκια, οι παρέες νεαρών Ιταλών τουριστών, τα παιδιά με τα παγωτά στα χέρια κάτω από το φως της επερχόμενης Πανσελήνου να κοιτούν την καλντέρα και να ονειρεύονται κάτω από τον ήχο του Sound of silence του βιολιού ενός πλανόδιου μουσικού.

Πανέμορφοι προορισμοί της Θήρας αποτελούν το Καμάρι ( που δεν θυμίζει και πολύ Κυκλαδίτικο νησί) και η Περίσσα όπου μπορείς να κολυμπήσεις και να κάνεις ηλιοθεραπεία σε μία πρωτόγνωρη μαύρη παραλία ( προσωπικά προτίμησα το μπάνιο στην πισίνα του ξενοδοχείου γιατί η μαύρη άμμος κυριολεκτικά σου καίει τα πόδια). Άλλες ωραίες παραλίες του νησιού είναι ο Περίβολος, ο Αϊ Γιώργης και η Κόκκινη Παραλία, που πήρε το όνομα της από τον κόκκινο ηφαιστειακό βράχο που την πλαισιώνει.

Δίπλα στην Κόκκινη Παραλία είναι το αρχαίο και σύγχρονο Ακρωτήρι. Οι ανασκαφές που έχουν γίνει έχουν φέρει στο φως το 3% του αρχαίου συνοικισμού, εκθέματα (όπως τοιχογραφίες, σκεύη και έπιπλα) βρίσκονται στο Προϊστορικό Μουσείο Θήρας. Δυστυχώς ο χώρος των ανασκαφών στο Ακρωτήρι παραμένει κλειστός στο κοινό τα τελευταία 5 χρόνια. Λίγο πιο πέρα το χωριό Πύργος αλλά και η υψηλότερη και αρχαιότερη κορυφή του νησιού που χρονολογείται πριν από το σχηματισμό του, χαρίζουν μία πανοραμική θέα σε όλο το νησί.

Σε όλες τις διαδρομές του νησιού συναντάς ελάχιστα δέντρα όμως μπορείς ξεκάθαρα να δεις τα τοπικά προϊόντα που ευδοκιμούν στο ηφαιστειακό έδαφος χωρίς να έχουν ποτιστεί ποτέ όπως κολοκύθια, λευκές μελιτζάνες, τοματίνια και αμπέλια (μέσα στα μεγάλα αυτοδημιούργητα καλάθια τους που φτάνουν και τα 300 έτη. Ακόμη η Σαντορίνη φημίζεται για τα λευκά της κρασιά (τα οποία η αδελφή μου κατέβαζε λες και ήταν νερό) και για το κόκκινο κρασί-λικέρ Visanto (όχι και τόσο του γούστου μου). Άλλες γευστικές απολαύσεις που θα μου μείνουν αξέχαστες είναι η μελιτζανοσαλάτα, το τυρί Χλωρό και σαλάτα με δροσερά ντοματίνια, κάπαρη και λιαστές ντομάτες. Γευστικός παράδεισος!

Οι ντόπιοι φτάνουν τις 13.000, βέβαια ελάχιστους βλέπεις στους δρόμους του νησιού τέτοια εποχή. Έρχεσαι σε επαφή μόνο με όσους ασχολούνται με τουριστικά επαγγέλματα. Το χιούμορ ξεχειλίζει όπως και ο ερωτισμός και εύκολα θα βρεθεί κάποιος που θα θέλει να σου κάνει καντάδα. Την ίδια στιγμή το νησί κατακλύζεται από γοητευτικούς τουρίστες που εύκολα πιάνεις την κουβέντα ή σου πιάνουν το καπέλο αν στο πάρει ο αέρας. Απρόσμενα παντού θα συναντήσεις γαϊδουράκια που χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις, αναμνηστικά σουβενίρ με τη μορφή λούτρινων και σαν γλυπτά σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

Η υγρή ατμόσφαιρα και οι δυνατοί άνεμοι μας χάλασαν το ηλιοβασίλεμα στην Οία το τελευταίο βράδυ στη Σαντορίνη. Αφού περπατήσαμε στα σαν ζωγραφιά στενά σοκάκια της πιο όμορφης γωνιάς του νησιού, σταθήκαμε στα σκαλιά που οδηγούσαν στο λιμανάκι της Οίας για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Δεξιά κι αριστερά τουρίστες κρεμασμένοι σε ταράτσες, αυλές, μπαλκόνια περιμένουν με κομμένη την ανάσα. Λίγο μετά τις 8:30 ο ήλιος αλλάζοντας χρώματα στον ορίζοντα και εσωτερικά χάθηκε πίσω από το απέναντι νησί. Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Μαγευτική πόλη αλλά υπερβολικά υπερεκτιμημένο ηλιοβασίλεμα. Ο κοσμοπολίτικος αέρας, το στιλ και η φινέτσα των τουριστών, τα μαγαζιά με έργα τέχνης, οι γαλάζιοι τρούλοι των εκκλησιών, τα ήρεμα πολυτελέστατα ξενοδοχεία και η Πανσέληνος του Ιούλη ( που αποδείχθηκε πιο όμορφη από το ηλιοβασίλεμα) έκαναν την Οία την πιο ξεχωριστή πόλη της Θήρας.

Η επόμενη νύχτα με βρήκε στο καράβι με προορισμό τον Πειραιά γεμάτη αναμνήσεις και νοσταλγία για τη Σαντορίνη. Το σίγουρο είναι πως θα επιστρέψω κάποτε σε αυτό το νησί –το πιο όμορφο από όλα- ίσως τότε να μου κάνουν τελικά και καντάδα. Φτάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά το φεγγάρι είχε αρχίσει να αδειάζει.