#blogovision2014 | 01. The Antlers - Familiars
Οι Antlers έχουν γράψει ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, το οποίο όμως δεν βρίσκεται στο Familiars, βρίσκεται στο Undersea και το λένε Zelda. Τους ανακάλυψα το 2011 που ψήφιζα πρώτη φορά στην blogovision, έβαλα μάλιστα το Burst Apart στο νούμερο 10 και στη συνέχεια, άκουσα ότι είχαν βγάλει και έβγαλαν μετά. Είναι ξεκάθαρο πως τους Antlers τους αγαπώ αλλά η αγάπη μου για το Familiars είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όλα τα παραπάνω και δεν επηρεάστηκε από κανένα από αυτά.
Το Familiars μπαίνει στο νούμερο ένα γιατί τον περασμένο Φεβρουάριο άρχισα να μαθαίνω κιθάρα και τώρα βλέπω την μουσική με εντελώς διαφορετικό μάτι και ακούω πίσω από τις νότες και βλέπω πίσω από τα tabs και μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ πως παίζεται αυτό και ωωω θεέ μου γιατί άργησα τόσο πολύ και γιατί δεν μαθαίνετε όλοι να παίζετε κάτι; η ζωή είναι πιο ωραία τώρα. Για να μην υπερβάλλω κιόλας, γύρω στα δέκα κομμάτια ξέρω στην κιθάρα από τα οποία γύρω στα πέντε ακούγονται αξιοπρεπώς και τα παίζω σωστά. Απλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όταν καταφέρεις να βάλεις τα δάχτυλα σου να παίξουν μια F και πειραματιστείς πάνω στις νότες της chromatic scale η μουσική δεν είναι πλέον ας βάλω να ακούσω κάτι να περάσει η ώρα, να χορέψουμε και λίγο αλλά γίνεται κάτι πολύ προσωπικό και κάτι παραπάνω από εμπειρία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που φέτος ανέβηκε απίστευτα το ποσοστό του "κλαίω σε μουσικά κομμάτια γιατί έχω τόσα συναισθήματα που δεν μπορώ να τα διαχειριστώ, ας πάρω την κιθάρα να εκτονωθώ κάπως".
Οι Antlers στο Familiars έκαναν ακριβώς αυτό. Δημιούργησαν μια τεράστια μουσική εμπειρία που στα αυτιά μου είναι τόσο οξυμένη που μόνο η πρώτη θέση θα μπορούσε να την εκφράσει (και λίγη είναι). Η αλήθεια είναι βέβαια πως στις δυο πρώτες ακροάσεις που έκανα στο familiars δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει τόσο, ωστόσο είχα την ανάγκη να το ξανακούσω πάλι και πάλι ώσπου κάποια στιγμή η ακρόαση έγινε καθημερινή και δεν κόλλησα απλά, αλλά άρχισα να ανακαλύπτω μέσα στα κομμάτια και άλλα πράγματα που στις προηγούμενες ακροάσεις ούτε που είχα αντιληφθεί. Αυτό σταδιακά έγινε τέτοια συνήθεια σε βαθμό που ξέρω όλη τη μουσική απέξω και έπιανα τον εαυτό μου να μην τραγουδάει τους στίχους αλλά να αναπαριστά ασυνείδητα τη μουσική με χέρια, πόδια, φωνή, με τα πάντα.
Με άλλα λόγια, το familiars θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε πολλά ερωτήματα όπως το "τι είναι η αγάπη;", "σταματάμε να υπάρχουμε όταν πεθαίνουμε;" και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα ερωτήματα, μέσα από τη θλιμμένη τρομπέτα (τρομπέτα είναι αυτό;) στο τελείωμα του palace και όταν δεν τραγουδάει στο refuge, με το παραληρηματικό σόλο της κιθάρας στο τελείωμα του revisited που δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι το καλύτερο κομμάτι γιατί έχει και μεγάλο ανταγωνισμό και με αυτές τις δυο νότες που επαναλαμβάνονται μαζί με τα ντραμς στο τελείωμα του director. Αλλά όχι μόνο αυτά, στο doppelganger μετά το 3.31 που λέει ο τραγουδιστάκος it's over και κάνει ένα ohh και μετά αρχίζει τις συνεχόμενες κραυγούλες δακρύζουν μέχρι και οι πορτοκαλιές στον κήπο. Επίσης, ο τραγουδιστάκος, Peter Silberman, έχει και όνομα, κάνει τέτοιο εσωτερικό τρελό κέφι όταν παίζει κιθάρα που θα ήθελα να γίνουμε φίλοι ή έστω να είμαι ο λαιμός της κιθάρας του στο κλείσιμο του revisited.
Δεν μου αρέσουν τα δώρα γενικότερα αλλά οι Antlers κατάφεραν να μου χαρίσουν το καλύτερο από όλα για φέτος χωρίς καν να ξέρω ότι το χρειάζομαι. Και για να έγραψα 597 λέξεις γι' αυτούς, ενώ βαριέμαι να γράφω, μάλλον την αξίζουν την θέση νούμερο ένα στην καρδιά μου, στη blogovision, παντού.
Το Familiars μπαίνει στο νούμερο ένα γιατί τον περασμένο Φεβρουάριο άρχισα να μαθαίνω κιθάρα και τώρα βλέπω την μουσική με εντελώς διαφορετικό μάτι και ακούω πίσω από τις νότες και βλέπω πίσω από τα tabs και μπαίνω στην διαδικασία να σκεφτώ πως παίζεται αυτό και ωωω θεέ μου γιατί άργησα τόσο πολύ και γιατί δεν μαθαίνετε όλοι να παίζετε κάτι; η ζωή είναι πιο ωραία τώρα. Για να μην υπερβάλλω κιόλας, γύρω στα δέκα κομμάτια ξέρω στην κιθάρα από τα οποία γύρω στα πέντε ακούγονται αξιοπρεπώς και τα παίζω σωστά. Απλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι όταν καταφέρεις να βάλεις τα δάχτυλα σου να παίξουν μια F και πειραματιστείς πάνω στις νότες της chromatic scale η μουσική δεν είναι πλέον ας βάλω να ακούσω κάτι να περάσει η ώρα, να χορέψουμε και λίγο αλλά γίνεται κάτι πολύ προσωπικό και κάτι παραπάνω από εμπειρία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που φέτος ανέβηκε απίστευτα το ποσοστό του "κλαίω σε μουσικά κομμάτια γιατί έχω τόσα συναισθήματα που δεν μπορώ να τα διαχειριστώ, ας πάρω την κιθάρα να εκτονωθώ κάπως".
Οι Antlers στο Familiars έκαναν ακριβώς αυτό. Δημιούργησαν μια τεράστια μουσική εμπειρία που στα αυτιά μου είναι τόσο οξυμένη που μόνο η πρώτη θέση θα μπορούσε να την εκφράσει (και λίγη είναι). Η αλήθεια είναι βέβαια πως στις δυο πρώτες ακροάσεις που έκανα στο familiars δεν μπορώ να πω ότι με είχε ενθουσιάσει τόσο, ωστόσο είχα την ανάγκη να το ξανακούσω πάλι και πάλι ώσπου κάποια στιγμή η ακρόαση έγινε καθημερινή και δεν κόλλησα απλά, αλλά άρχισα να ανακαλύπτω μέσα στα κομμάτια και άλλα πράγματα που στις προηγούμενες ακροάσεις ούτε που είχα αντιληφθεί. Αυτό σταδιακά έγινε τέτοια συνήθεια σε βαθμό που ξέρω όλη τη μουσική απέξω και έπιανα τον εαυτό μου να μην τραγουδάει τους στίχους αλλά να αναπαριστά ασυνείδητα τη μουσική με χέρια, πόδια, φωνή, με τα πάντα.
Με άλλα λόγια, το familiars θα μπορούσε να είναι η απάντηση σε πολλά ερωτήματα όπως το "τι είναι η αγάπη;", "σταματάμε να υπάρχουμε όταν πεθαίνουμε;" και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα ερωτήματα, μέσα από τη θλιμμένη τρομπέτα (τρομπέτα είναι αυτό;) στο τελείωμα του palace και όταν δεν τραγουδάει στο refuge, με το παραληρηματικό σόλο της κιθάρας στο τελείωμα του revisited που δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι το καλύτερο κομμάτι γιατί έχει και μεγάλο ανταγωνισμό και με αυτές τις δυο νότες που επαναλαμβάνονται μαζί με τα ντραμς στο τελείωμα του director. Αλλά όχι μόνο αυτά, στο doppelganger μετά το 3.31 που λέει ο τραγουδιστάκος it's over και κάνει ένα ohh και μετά αρχίζει τις συνεχόμενες κραυγούλες δακρύζουν μέχρι και οι πορτοκαλιές στον κήπο. Επίσης, ο τραγουδιστάκος, Peter Silberman, έχει και όνομα, κάνει τέτοιο εσωτερικό τρελό κέφι όταν παίζει κιθάρα που θα ήθελα να γίνουμε φίλοι ή έστω να είμαι ο λαιμός της κιθάρας του στο κλείσιμο του revisited.
Δεν μου αρέσουν τα δώρα γενικότερα αλλά οι Antlers κατάφεραν να μου χαρίσουν το καλύτερο από όλα για φέτος χωρίς καν να ξέρω ότι το χρειάζομαι. Και για να έγραψα 597 λέξεις γι' αυτούς, ενώ βαριέμαι να γράφω, μάλλον την αξίζουν την θέση νούμερο ένα στην καρδιά μου, στη blogovision, παντού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου