Είναι ένα ακόμα κρύο βράδυ του Φλεβάρη και εμείς περπατάμε στη Λεωφόρο Στρατού. Παλιές φίλες με τη Θ, γνωριστήκαμε στο Λύκειο, έχουμε μάθει να περπατάμε δίπλα δίπλα χωρίς να μιλάμε, μα να λέμε τόσα με βλέμματα και χαμόγελα. Αυτό το θεωρούσα πάντα προνόμιο σε μια φιλία.
Καταλήγουμε στο μικρό περιφραγμένο παρκάκι απέναντι από την Ερτ3. Είναι πολύ σκοτεινά. Κάνουμε το γύρο του πάρκου και πέφτουμε πάνω σε μια παιδική χαρά. Άξαφνα μας πλημμυρίζει μια ανάγκη να γίνουμε πάλι παιδιά. Δεν την γνώρισα ως παιδί, ούτε εκείνη εμένα. Μα τη φαντάζομαι με δυο κοτσιδάκια να τσιρίζει επειδή κάποιος της πήρε την κούκλα της.
Ανεβαίνουμε στις κούνιες, που τρίζουν από το βάρος μας, κάνουμε τσουλήθρα, μονόζυγο, αλογάκι. Περαστικοί μας κοιτάζουν περίεργα και εμείς συνεχίζουμε σαν να είναι απολύτως φυσιολογικό για την ηλικία μας αυτό που κάνουμε. Ποιος μπορεί να καθορίσει ότι δεν είναι;
Γιατί να αναγκάσεις κάποιον που νιώθει ακόμα παιδί να ωριμάσει; Είμαστε η γενιά που έχασε την αθωότητα της νωρίς και ξέχασε πως είναι να είσαι ξέγνοιαστος και αυθόρμητος ανάμεσα στους μεγάλους. Γιατί ήμασταν μεγάλοι ενώ ήμασταν ακόμα παιδιά. Ωριμάσαμε πριν την ώρα μας και δεν ζήσαμε το παιχνίδι.
Εκείνο το βράδυ συστήθηκα με τη Θ ξανά. Γνωριστήκαμε σαν παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου