Ένα μεσημέρι Σαββάτου περπατώ από λεωφόρο στρατού σε Τσιμισκή, από Τσιμισκή σε Ζεύξιδος και Ικτίνου, μέσω της Κούσκουρα στην Μητροπόλεως και από εκεί Προξένου Κορομηλά. Ύστερα λεωφόρο Νίκης και κατηφορίζω προς την Αριστοτέλους. Κάθομαι σε ένα από τα κόκκινα παγκάκια και βγάζω από την τσάντα μου εφημερίδα. Διαβάζω λίγες γραμμές και την αφήνω δίπλα μου.
Βλέπω ένα καφέ πόνι με ένα παιδί πάνω του να περνάει από το οπτικό μου πεδίο και λίγο πιο πίσω ένα δεύτερο λευκό. Ακούω παιδικές φωνές να γελούν και να τσιρίζουν με φουσκωτά μπαλόνια στα χέρια, να τρέχουν με μαλλί της γριάς και γλειφιτζούρια ανάμεσα σε φούσκες από σαπουνάδα, γονείς με καρότσια, παππούδες με εγγόνια. Μικρούς να σκαρφαλώνουν πάνω στον Αριστοτέλη και να ποζάρουν στο φακό της μαμάς ή του μπαμπά και εκείνοι να καμαρώνουν, ηλικιωμένα ζευγάρια να μοιράζονται μια σοκολάτα, αδέσποτους σκύλους να λιάζονται στο γρασίδι και τον πωλητή της Αριστοτέλους να φωνάζει Σαλέπι!!
Αυτό πόσες φορές το έχω κάνει και πόσες φορές ακόμη θέλω να τα κάνω, γιατί δεν το χορταίνω.
ΑπάντησηΔιαγραφή