Στο νούμερο έξι είναι το Carrie & Lowell του Sufjan Stevens που ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος που βγήκε φέτος και με τον οποίο μας ενώνει η ατέρμονη κλάψα και η αδικία του 9.3 (κι εμένα τόσο μου έβαλε η τριμελής στη διπλωματική και ελπίζω να καίγεται στις φωτιές της κολάσεως για πάντα), αλλά μας χωρίζει το γεγονός ότι είναι ένας πάρα πολύ προσωπικός δίσκος και δεν είχα με τι να ταυτιστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου