Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

25

Είναι 8 Ιουνίου, λίγο μετά τις 9 το βράδυ και μαζί με τη Μαρία καιγόμαστε στον τέταρτο όροφο, παρακολουθώντας τον διαγωνισμό playmate στην τηλεόραση ενώ από τα ηχεία του υπολογιστή ακούγεται το If you go away από τον Vassiliko. Το κινητό της Μαρίας χτυπά και ένα μήνυμα από την Μ μας λέει για την έκπληξη που αποφάσισαν να κάνουν τελευταία στιγμή στη Δήμητρα που έχει γενέθλια σήμερα.


Ντυνόμαστε βιαστικά αφού έχουμε λιγότερο από μιάμιση ώρα μπροστά μας για να βρεθούμε στο Λευκό Πύργο, όπου μας περιμένει η Λένα με την τούρτα και την υπόλοιπη παρέα. Το σχέδιο είναι απλό. Η Δήμητρα τελειώνει 11 από το φεστιβάλ βιβλίου στην παραλία και μαζί με την Μ έρχονται στον Λευκό Πύργο όπου την αιφνιδιάζουμε με την τούρτα.

Είναι 11 παρά δέκα και εμείς περπατάμε προς το Λευκό Πύργο. Αυτή την εποχή μαζεύει πολύ κόσμο τα βράδια εδώ. Τα καράβια-μπαρ αράζουν στην παραλία και κράχτες μας φωνάζουν να μπούμε στο δικό τους πλωτό μαγαζί. Ένα από τα καραβάκια, διακοσμημένο με κάθε λογής χρώμα, γράφει στην είσοδο "Το πλοίο της αγάπης" και λίγο πιο έξω, στον τιμοκατάλογο "μπύρες 4.00€". Πιο πέρα παρέες και ζευγάρια κάθονται στριμωχτά με τα πόδια να κρέμονται στη θάλασσα. Πίνουν μπύρες και προκαλούν βαβούρα στην ατμόσφαιρα. Το ποπ-κορν ετοιμάζεται, η μηχανή που φτιάχνει μαλλί της γριάς γυρίζει ακατάπαυστα, το καλαμπόκι μυρίζει καβουρντισμένο και τα μοτέρ των υπαίθριων καταστημάτων μας παίρνουν τα αυτιά. Μπροστά στο Λευκό Πύργο μια ακόμα συνέλευση των Αγανακτισμένων. Ο κόσμος απέμεινε λίγος. Οι σκηνές δίπλα στο Βασιλικό Θέατρο ασημίζουν στο σκοτάδι και ένα τεράστιο πανό γράφει "Δεν Πωλείται".

Βρίσκουμε τη Λένα λίγα βήματα πιο πέρα μαζί με τον Ν και τον Γ. Χαιρετάω προσπαθώντας να βγάλω το handsfree από το αυτί και να συνδεθώ στο ελεύθερο wifi. "Έχεις γίνει αντικοινωνική" μου λέει η Λένα ενώ λιμπίζεται την τεράστια, σιροπιασμένη φράουλα στην κορυφή της τούρτας. Η τούρτα με γεύση φράουλα, έχει ήδη πάνω της 24 κεράκια, το εικοστό πέμπτο κάπου έπεσε μέσα στο σκοτάδι και δεν καταφέραμε να το βρούμε. Το κινητό του Ν χτυπάει, η Δήμητρα πλησιάζει. Η Μαρία με τη Λένα προσπαθούν να ανάψουν τα κεράκια ενώ ο αέρας τα σβήνει και πάλι από την αρχή. Φωνάζω "δεν θα προλάβουμε" και τσεκάρω για τελευταία φορά το timeline μου στο twitter.

Με τα κεριά μισοσβησμένα, σηκωνόμαστε και κινούμαστε προς τη Δήμητρα, η οποία μόλις αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει κοκκινίζει και χαμογελά. Μας λέει χαζά που την ξεγελάσαμε. Εμείς τραγουδάμε "Να ζήσεις Δήμητρα και χρόνια.."


Τα επόμενα λεπτά της ευχόμαστε και καθόμαστε στο πεζούλι, μοιράζουμε κουτάλια και αρχίζουμε να τρώμε. Φαινόμαστε αστείοι. Η Δήμητρα ξετυλίγει ολόκληρο το κουβάρι της σημερινής συνωμοσίας. Η Μ, ο εγκέφαλος της αποψινής έκπληξης, φαίνεται ικανοποιημένη. Ο Ν έχει λιγωθεί από την τούρτα. Η Λένα καπαρώνει την τεράστια φράουλα. Αυτά τα γενέθλια μοιάζουν τόσο γνώριμα. Οι περαστικοί δεν αντιδρούν.

Έχει πάει 12, τα εικοστά πέμπτα γενέθλια της Δήμητρας έχουν ήδη περάσει στην ιστορία και σηκωνόμαστε να πάμε για μπύρες κάπου στην Αγίου Δημητρίου. Περπατάμε όλοι μαζί ένα μπουλούκι στην Εθνικής Αμύνης και ο καθένας έχει κάτι να πει για τα δικά του 25, είτε έχουν έρθει, είτε θα 'ρθουν σύντομα. Η συζήτηση αυτή με κάνει να γυρίσω 3 χρόνια πριν στα πρώτα γενέθλια της Δήμητρας που περάσαμε μαζί. Ήταν τότε 22, όσο είμαι εγώ σήμερα και έδειχνε τόσο διαφορετική σε σχέση με το τώρα.

Θυμάμαι ήμασταν και τότε στην παραλία, είχαμε και τότε μια ωραία τούρτα, που ο αέρας της έσβηνε τα κεράκια, αλλά δεν ήμασταν οι ίδιοι. Δεν μπορώ να ξέρω αν η Δήμητρα τότε ονειρευόταν έτσι τα εικοστά πέμπτα της γενέθλια, με αυτούς τους φίλους ή αν ήθελε να έχει κάτι παραπάνω, το μόνο που ξέρω είναι ότι απόψε χαμογελά.

Έτσι θέλω να είμαι και εγώ σε 3 χρόνια από τώρα. Όχι απαραίτητα στην παραλία με μια ωραία τούρτα και 24 αντί για 25 κεράκια, αλλά με φίλους και όνειρα που έχω πραγματοποιήσει. Να μην χρειαστεί να περιμένω μια ευχή γενεθλίων για να γίνουν όλα αυτά. Δεν θέλω να είμαι το κορίτσι που φοβάται τα 25, γιατί μέχρι τότε θέλω να έχω καταφέρει όλα όσα θέλω να είμαι στα 25 μου.

Τέλος, θέλω στα 25 να βρίσκομαι σε μια πιο όμορφη πόλη από τη Θεσσαλονίκη που βρήκαν τα 25 της Δήμητρας. Μια πόλη που θα αγαπά τους νέους που κάθονται απόψε στην παραλία και οι Αγανακτισμένοι θα υπάρχουν μόνο για να την κάνουν καλύτερη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου