Όταν βγαίνω με τον Κ πάντα καταλήγω να κάνω κάτι περίεργο. Περίεργο του τύπου δεν θα το έκανα ποτέ μόνη μου ή με άλλη παρέα ή του τύπου μας κοιτάζει ο κόσμος και γελά. Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στον κάτω όροφο του public να παίρνουμε με δόλο τη θέση ενός οκτάχρονου στο guitar hero, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να πείσει τη μάνα του να του το αγοράσει. Σπρώχνω τον Κ να ανέβει στο μικρό βάθρο, εκείνος βουτά την κιθάρα και αρχίζει να παίζει πριν προλάβει να αντιδράσει το οχτάχρονο. Γελάμε συνωμοτικά. Λίγο αργότερα έχουμε μεταφερθεί στο βάθος και παίζουμε kinect. Τα γυμνασιόπαιδα από το διπλανό Buzz έχουν σαστίσει. Χοροπηδάμε δεξιά κι αριστερά για να χτυπήσουμε τις εικονικές μπάλες, κάνουμε άλματα, διακτινίζουμε χέρια και πόδια στον αέρα. Πετυχαίνουμε εκπληκτικό σκορ. Είμαστε αχτύπητο δίδυμο στο kinect. Ζητωκραυγάζουμε τη νίκη μας! Στην συνέχεια φεύγουμε πριν προλάβουν να μας πετάξουν έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου