Somnambulist/Η μαμά έχει πλαστικά λουλούδια στο σαλόνι/10 λεπτά στην Αβάνα

Somnambulist


Κάπου διάβασα αυτή τη λέξη πολλές φορές αυτό το χειμώνα. 20:55 σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μαύρους τοίχους και ασπρόμαυρες φωτογραφίες πίσω από την πλάτη μου. Κρατάω δυο τηλεχειριστήρια. Από το βάθος ακούω την Ελένη να μεταφέρει φλιτζάνια που τσουκρίζουν. Είμαστε μόνο δυο άτομα σε ένα μουσείο, μια βιντεοπροβολή που αναβοσβήνει πάνω στα ρούχα μου κι είναι παρασκευή ή σάββατο βράδυ. Υποθέτω ότι μου αρέσει αυτό που βλέπω γιατί ξεχνιέμαι για 5-10 λεπτά μέσα στο δωμάτιο. Ύστερα κλείνω αποφασιστικά το βίντεο, βγαίνω από το δωμάτιο, περπατάω ανάμεσα στις φωτογραφίες, σβήνω τα φώτα της έκθεσης, κλειδώνω, περπατάω προς στην έξοδο του Λιμανιού, χάνομαι στα φώτα. like a somnambulist the streets,/όπως ένας υπνοβάτης στους δρόμους,

(στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στη βιντεοπροβολή για την έκθεση του Σπύρου Στάβερη που τέλειωσε τον περασμένο μήνα)

Η μαμά έχει πλαστικά λουλούδια στο σαλόνι

Ο Γιώργος των Plastic Flowers αγκαλιάζει το μικρόφωνο και τραγουδάει ένα κομμάτι που μας αρέσει πολύ, fake leaves ή κάπως έτσι (σίγουρα έτσι), μικρά λαμπάκια φωτίζουν το spitimou, το τραπέζι μας έχει γεμίσει με ποπ-κορν, η Δήμητρα σκέφτεται να φτιάξει μια ταπετσαρία από εφημερίδες στο δωμάτιο της, έξω βρέχει πολύ και εγώ θυμάμαι μια ιστορία 10 χρόνια πριν. 26 Οκτωβρίου, η μαμά ξεσκονίζει το τραπεζάκι του σαλονιού. Το τζάμι του τραπεζιού σπάει, η μαμά πανικοβάλλεται γιατί το βράδυ έχουμε καλεσμένους στο σπίτι. Παίρνει ένα μεγάλο βάζο το γεμίζει με ψηλά πλαστικά λουλούδια και τα τοποθετεί μέσα στην τρύπα. Το σπάσιμο ίσα που φαίνεται. Το βράδυ οι καλεσμένοι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Μέχρι σήμερα παραμένει το ίδιο σπασμένο τζάμι και τα ίδια πλαστικά λουλούδια στο σαλόνι.

(εδώ τα λέμε με τους Plastic Flowers, η φωτογραφία είναι του kbougas)

10 λεπτά στην Αβάνα

Ο Κασσαβέτης είναι σχεδόν γεμάτος, εμείς ξεπαγιάζουμε στην έξοδο, μέσα σε ένα περίεργα μπλε ηλεκτρίκ δωμάτιο. Από την ανοιχτή πόρτα της αίθουσας ακούγεται κουβανέζικη μουσική, το ζωηρό τέμπο των αδερφών Ισκιέρδα. Αποφασίζουμε να μπούμε. Πατάμε στα τυφλά ακουμπώντας στο μαύρο τοίχο, πέφτω στις σκάλες, με σηκώνουν, στρίβουμε δεξιά, στις δεύτερες σκάλες μοιραζόμαστε τα σκαλιά και καθόμαστε. Είμαστε ακριβώς στο πλάι της οθόνης. Η μουσική έχει γίνει πλέον έντονα χρώματα. Η αίθουσα είναι σιωπηλή. Χαζεύω στη μεγάλη οθόνη για 10 λεπτά την Κούβα και τους ανθρώπους της. Αργότερα θα περιγράψω πάνω από εκατό φορές τη σκηνή σε όποιον πετύχω ως την καλύτερη στιγμή του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Μετά θα δω το The Ambassador/Ο Πρέσβης και θα αλλάξω γνώμη.

(Το ντοκιμαντέρ είναι το Motherland or Death/Πατρίδα ή Θάνατος, από εκεί και η φωτογραφία)