Άνοιξη

Μπήκε η άνοιξη, με έπιασε συνάχι, είναι που μετακομίζω κιόλας, θυμήθηκα κι αυτό το ποίημα του Καρυωτάκη (από τα αγαπημένα μου) και κάνω τρελό κέφι:

Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.

Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.

Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της

στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης

παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...

Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,

όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.

Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα

σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.

Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας

οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.

Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες την απελπισία τους

τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.