Βρίσκομαι για δεύτερη φορά στον έβδομο όροφο του Άριστον μέσα σε μιάμιση βδομάδα. Είναι έντεκα παρά και το ξενοδοχείο ετοιμάζεται να κλείσει. Στέκομαι στο δωμάτιο του τελευταίου ορόφου, αυτή τη φορά μπήκα μέσα και προσπαθώ να φωτογραφίσω το μπλε νέον που βρίσκεται ανάμεσα στις δύο παχιές μπλε ραφ κουρτίνες χωρίς να τα καταφέρνω. Γράφει "λούπα". Το σκορπισμένο αλεύρι στο πάτωμα έχει πατηθεί από πολλούς επισκέπτες και το έργο μοιάζει να έχει μετακινηθεί πιο μέσα. Τα παραθυρόφυλλα τρίζουν, η μπογιά στο ταβάνι ξεφλουδίζει επικίνδυνα. Φοβάμαι ότι το ξενοδοχείο θα πέσει στο κεφάλι μου και αρχίζω να κατεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά. Στον έκτο όροφο μου φαίνεται πως ακούω το κόκκινο τηλέφωνο να κουδουνίζει σαν τρελό. Κάποιος θα θέλει να κάνει κράτηση. Ασυναρτησίες, το ξενοδοχείο δεν έχει ρεσεψιόν, για την ακρίβεια έχει κλείσει εδώ και πέντε χρόνια. Τώρα πια δεν έχει ενοίκους, μόνο παρελθόν. Μπορεί να ξανανοίξει στο μέλλον, να ανακαινιστεί, να φιλοξενήσει ξανά έρωτες, να παρακμάσει πάλι, ύστερα να ξανακλείσει. Ένας φαύλος κύκλος. Μια επαναλαμβανόμενη ενέργεια.
Διάβασε ολόκληρη την εμπειρία μου από την έκθεση: Hotel Ariston
Την φωτογραφία την έβγαλε ο Αλέξανδρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου