Θα 'χω να θυμάμαι, όταν περάσουν τα χρόνια, μια πόλη παραμηθένια.
Είναι Χριστούγεννα. Μόλις που άρχισε να σκοτεινιάζει, τα λαμπιόνια στους κεντρικούς δρόμους άναψαν. Τα δέντρα τρυγύρω από την πλατεία Γεωργίου ακολούθησαν. Ο κόσμος γύρω από την φάτνη άρχισε να πληθαίνει. Στέκομαι εκεί, στο κέντρο, ανάμεσα από τα δύο μεγάλα συντιβάνια, απέναντι από το θέατρο Απόλλων। Στον αέρα μυρίζουν κάστανα και γέλια παιδιών.
Εδώ που καταλήγουν κάθε φορά οι παρελάσεις του Καρναβαλιού. Που συγκεντρώνονται χιλιάδες μασκαράδες με σερμπαντίνες, καραμούζες και μαυροδάφνες στα χέρια. Σοκολάτες που αιωρούνται από το τελευταίο άρμα και μουσικές της μπάντας του δήμου που πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Η Καρναβαλική επιτροπή με τα περίεργα καπέλα, το παιχνίδι του κρυμμένου θυσαυρού, τα ντόμινο και ο βασιλιάς Καρνάβαλος να καίγεται στο Μόλο της Αγίου Νικολάου.
Τα θυμάμαι όλα από παιδί σαν να 'ταν χθες. Όταν δεν κατεβαίναμε στο κέντρο για να γιορτάσουμε τη λήξη του Καρναβαλιού μαζευόμασταν όλη η οικογένεια στην ταράτσα της πολυκατοικίας και χαζεύαμε από μακριά τα χρωματιστά πυροτεχνήματα, ψηλά-ψηλά στον ουρανό, που σημαίνουν το τέλος του Καρναβαλιού.
Κι ύστερα ξυπνούσα από γλυκά όνειρα και ατένιζα τον καθαρό ορίζοντα της πόλης. Απέναντι το κάστρο, το φρούριο της Πάτρας, εκεί ψηλά μπροστά από τα πεύκα του Τουριστικού. Κι ένας λευκός γάτος που κουρνιάζει στα πόδια του πρωταγωνιστή μιας παράστασης που κάποτε είδα στο υπαίθριο θέατρο του κάστρου και προκαλεί αμηχανία. Έμεινε εκεί μέχρι που έσβησαν τα φώτα και δεν μπορούσα πια να τον δω.
Μεγάλωσα και γύρω από το Ρωμαϊκό Ωδείο ο δρόμος άλλαξε, γέμισε από graffiti που ζωγράφισαν νέοι. Μόνο το Ωδείο στέκει εκεί, μέσα στην καφέ πέτρα και το μάρμαρο, περιφραγμένο, δεσποτικό। Και λίγο πιο κάτω η καμπάνα της Παντάνασσας που ακούγεται σε όλη την πόλη.
Οι δρόμοι που αλωνίσαμε σαν σχολιαρόπαιδα και σαν έφηβοι. Στην πόλη που η καρδιά για πρώτη φορά σκίρτησε μέσα από ματιές και βλέμματα αυθόρμητα, πειράγματα και αθώα λόγια. Μόλις στα δεκαπέντε. Κι μια ξεχασμένη αφιέρωση στο πίσω μέρος της Λογοτεχνίας της Γ' Λυκείου:
Η ιστορία της Πάτρας μοιάζει με ένα παλιό παραμύθι. Η πόλη που άκμασε με την παραγωγή σταφίδας, παρήκμασε και αναγεννήθηκε σε σύγχρονα πρότυπα. Η όμορφη παλιά ιστορία της Αθηνάς Κακούρη για την Πάτρα, τα Πριμαρόλια που με γυρνούν πίσω στο χρόνο και ταξιδεύω στους δρόμους του μυθιστορήματος, ξεπατικώνω σκηνές και ακολουθώ τους ήρωες σε διάφορες μεριές της πόλης. Δακρύζω και ζω πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Και οι μουσικές που ντύνω τα βράδια που μελαγχολώ μακριά από φίλους, οικογένεια και αναμνήσεις είναι μελωδίες που διασκέβασε ο Vassilikos στο Vintage, αυτός ο εξαίρετος Πατρινός ρομαντικός μουσικός. Όμως οι ρομαντικοί της πόλης είτε χάθηκαν ή την εγκατέλειψαν για να αναζητήσουν αλλού έμπνευση και ταυτότητα.
Εδώ στο κέντρο της πόλης στο σήμερα που ξημέρωσε χωρίς να το καταλάβω και τα γιορτινά φώτα έσβησαν πάλι. Ο κόσμος σώπασε και είναι ακόμα νωρίς. Μονάχα οι γλάροι ταξιδεύουν στον ουρανό προς τα νότια. Θα έχει κακοκαιρία ανοιχτά στο πέλαγο. Και τα καράβια που φεύγουν ή γυρνούν από Ιταλία δεν θα 'χουν συντροφιά παρά μόνο τα κύματα. Στο παλιό λιμάνι που επεκτείνεται σιγά-σιγά θυμάμαι εμένα να υποδέχεται τη θεία Σοφία από το Μπάρι. Να χαμογελώ και να τιτιβίζω καθώς πιάνουμε λιμάνι με τον "Ερωτόκριτο" ή την "Αρετούσα" στα δικά μας ταξίδια στην Ιταλία, εκείνα τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα των δέκα μου χρόνων.
Τα χρόνια πέρασαν και άλλαξα πολύ. Έφυγα από την Πάτρα για να ζήσω στα βόρια. Κράτησα όμως αυτή την παλιά εικόνα του κυματοθραύστη. Κάθε φορά που διασχίζω τη μαρίνα, έρχονται στη μνήμη μου τα κύματα να σκάνε πάνω στον κυματοθραύστη και το καλοκαίρι τα παιδιά να περνούν απέναντι με το μικρό καϊκι να ονειροπολούν, να διαβάζουν ποίηση, να βουτούν στα ανοιχτά, να ζούν το τότε της Πάτρας.
Η Πάτρα εξελίσσεται, τα καράβια συνεχίζουν να μπαινοβγαίνουν στο Λιμάνι από και προς Ιταλία αλλά εγώ δεν μένω πια εδώ.
Είναι Χριστούγεννα. Μόλις που άρχισε να σκοτεινιάζει, τα λαμπιόνια στους κεντρικούς δρόμους άναψαν. Τα δέντρα τρυγύρω από την πλατεία Γεωργίου ακολούθησαν. Ο κόσμος γύρω από την φάτνη άρχισε να πληθαίνει. Στέκομαι εκεί, στο κέντρο, ανάμεσα από τα δύο μεγάλα συντιβάνια, απέναντι από το θέατρο Απόλλων। Στον αέρα μυρίζουν κάστανα και γέλια παιδιών.
Εδώ που καταλήγουν κάθε φορά οι παρελάσεις του Καρναβαλιού. Που συγκεντρώνονται χιλιάδες μασκαράδες με σερμπαντίνες, καραμούζες και μαυροδάφνες στα χέρια. Σοκολάτες που αιωρούνται από το τελευταίο άρμα και μουσικές της μπάντας του δήμου που πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Η Καρναβαλική επιτροπή με τα περίεργα καπέλα, το παιχνίδι του κρυμμένου θυσαυρού, τα ντόμινο και ο βασιλιάς Καρνάβαλος να καίγεται στο Μόλο της Αγίου Νικολάου.
Τα θυμάμαι όλα από παιδί σαν να 'ταν χθες. Όταν δεν κατεβαίναμε στο κέντρο για να γιορτάσουμε τη λήξη του Καρναβαλιού μαζευόμασταν όλη η οικογένεια στην ταράτσα της πολυκατοικίας και χαζεύαμε από μακριά τα χρωματιστά πυροτεχνήματα, ψηλά-ψηλά στον ουρανό, που σημαίνουν το τέλος του Καρναβαλιού.
Κι ύστερα ξυπνούσα από γλυκά όνειρα και ατένιζα τον καθαρό ορίζοντα της πόλης. Απέναντι το κάστρο, το φρούριο της Πάτρας, εκεί ψηλά μπροστά από τα πεύκα του Τουριστικού. Κι ένας λευκός γάτος που κουρνιάζει στα πόδια του πρωταγωνιστή μιας παράστασης που κάποτε είδα στο υπαίθριο θέατρο του κάστρου και προκαλεί αμηχανία. Έμεινε εκεί μέχρι που έσβησαν τα φώτα και δεν μπορούσα πια να τον δω.
Μεγάλωσα και γύρω από το Ρωμαϊκό Ωδείο ο δρόμος άλλαξε, γέμισε από graffiti που ζωγράφισαν νέοι. Μόνο το Ωδείο στέκει εκεί, μέσα στην καφέ πέτρα και το μάρμαρο, περιφραγμένο, δεσποτικό। Και λίγο πιο κάτω η καμπάνα της Παντάνασσας που ακούγεται σε όλη την πόλη.
Οι δρόμοι που αλωνίσαμε σαν σχολιαρόπαιδα και σαν έφηβοι. Στην πόλη που η καρδιά για πρώτη φορά σκίρτησε μέσα από ματιές και βλέμματα αυθόρμητα, πειράγματα και αθώα λόγια. Μόλις στα δεκαπέντε. Κι μια ξεχασμένη αφιέρωση στο πίσω μέρος της Λογοτεχνίας της Γ' Λυκείου:
Το γέλιο να 'ναι αβίαστο
Η θέρμη στην καρδιά σου προσφορά
Το άγγιγμα δώρο ψυχής
Τα μάτια πάθος
Έτσι να 'σαι...
Η ιστορία της Πάτρας μοιάζει με ένα παλιό παραμύθι. Η πόλη που άκμασε με την παραγωγή σταφίδας, παρήκμασε και αναγεννήθηκε σε σύγχρονα πρότυπα. Η όμορφη παλιά ιστορία της Αθηνάς Κακούρη για την Πάτρα, τα Πριμαρόλια που με γυρνούν πίσω στο χρόνο και ταξιδεύω στους δρόμους του μυθιστορήματος, ξεπατικώνω σκηνές και ακολουθώ τους ήρωες σε διάφορες μεριές της πόλης. Δακρύζω και ζω πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Και οι μουσικές που ντύνω τα βράδια που μελαγχολώ μακριά από φίλους, οικογένεια και αναμνήσεις είναι μελωδίες που διασκέβασε ο Vassilikos στο Vintage, αυτός ο εξαίρετος Πατρινός ρομαντικός μουσικός. Όμως οι ρομαντικοί της πόλης είτε χάθηκαν ή την εγκατέλειψαν για να αναζητήσουν αλλού έμπνευση και ταυτότητα.
Εδώ στο κέντρο της πόλης στο σήμερα που ξημέρωσε χωρίς να το καταλάβω και τα γιορτινά φώτα έσβησαν πάλι. Ο κόσμος σώπασε και είναι ακόμα νωρίς. Μονάχα οι γλάροι ταξιδεύουν στον ουρανό προς τα νότια. Θα έχει κακοκαιρία ανοιχτά στο πέλαγο. Και τα καράβια που φεύγουν ή γυρνούν από Ιταλία δεν θα 'χουν συντροφιά παρά μόνο τα κύματα. Στο παλιό λιμάνι που επεκτείνεται σιγά-σιγά θυμάμαι εμένα να υποδέχεται τη θεία Σοφία από το Μπάρι. Να χαμογελώ και να τιτιβίζω καθώς πιάνουμε λιμάνι με τον "Ερωτόκριτο" ή την "Αρετούσα" στα δικά μας ταξίδια στην Ιταλία, εκείνα τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα των δέκα μου χρόνων.
Τα χρόνια πέρασαν και άλλαξα πολύ. Έφυγα από την Πάτρα για να ζήσω στα βόρια. Κράτησα όμως αυτή την παλιά εικόνα του κυματοθραύστη. Κάθε φορά που διασχίζω τη μαρίνα, έρχονται στη μνήμη μου τα κύματα να σκάνε πάνω στον κυματοθραύστη και το καλοκαίρι τα παιδιά να περνούν απέναντι με το μικρό καϊκι να ονειροπολούν, να διαβάζουν ποίηση, να βουτούν στα ανοιχτά, να ζούν το τότε της Πάτρας.
Η Πάτρα εξελίσσεται, τα καράβια συνεχίζουν να μπαινοβγαίνουν στο Λιμάνι από και προς Ιταλία αλλά εγώ δεν μένω πια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου