Αυτή τη νύχτα. Την πρώτη νύχτα του χρόνου, το τραπέζι αδειάζει νωρίς από ευχές και αγάπη. Η Βασιλόπιτα κομμένη στο τραπέζι, έχουν μείνει 4 κομμάτια και πασπαλισμένη ζάχαρη. Η οικογένεια γελά και παίζει χαρτιά πιο δίπλα. Σηκώνομαι αργά από το τραπέζι με το φλουρί χωμένο στη παλάμη μου. Είμαι εγώ η τυχερή για φέτος, όπως και πέρυσι. Ποτέ άλλοτε.
Κουρνιάζω κοντά στο παράθυρο. Έξω έχει κρύο, το καταλαβαίνω από την πάχνη στο τζάμι. Μια ώρα πριν υποδεχτήκαμε τη νέα χρονιά και τώρα τι;;; Κάνω όνειρα για το 2011 καθώς ακούω τα χαχανητά των δικών μου που παίζουν 31. Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι πλέκω ιστορίες στο μυαλό μου. Άλλωστε απόψε βρίσκομαι στο Παγκράτι, απέναντι από τον "Μαγεμένο Αυλό", το στέκι του Μάνου Χατζιδάκι, όλα επιτρέπονται.
Τα αυτοκίνητα στην Βασ.Κωνσταντίνου σχίζουν τι σιωπή του Πρωτοχρονιάτικου βραδιού και τα φώτα των δρόμων...Στην απέναντι πολυκατοικία οι ένοικοι χορεύουν γύρω από το δέντρο και ανταλλάσσουν δώρα. Αυτή η πόλη ζει. Σφίγγω το φλουρί στο χέρι μου και κάνω μια πραγματική ευχή για τη νέα χρονιά, όχι σαν τις άλλες που τυπικά λέμε μεταξύ μας. Ο μετανάστης που περιμένει να περάσει το δρόμο με παρατηρεί από μακριά θλιμμένα.
Μπαίνοντας στη γιορτινή Αθήνα είδα με τα μάτια μου αυτό που όλοι σήμερα αποκαλούν γκέτο ναρκομανών και μεταναστών. Ακριβώς στο κέντρο της πόλης. Πρόσωπα μελανιασμένα, σκοτεινά, αλλιώτικα. Όσο και αν με τρομάζει αυτή η αλήθεια δεν αποστρέφω το βλέμμα. Αυτή η σύγχρονη πραγματικότητα μου ταιριάζει καλύτερα από τα ασφαλή ψέματα για παιδιά. Μεγάλωσα..
Αναρωτιέμαι τη συμβαίνει όταν σβήνουν τα φώτα. Με νουθετούν: Είναι αδύνατο να περπατήσεις μόνος στην Ομόνοια, την πλατεία Θεάτρου, την Αγ.Κωνσταντίνου όταν νυχτώσει. Το διαπιστώνω και μόνη από την ασφάλεια του ταξί. Αλλά είναι Πρωτοχρονιά και δεν καταλαβαίνω. Ύστερα κατηφορίζω στο Κέντρο. Η πόλη αυτή είναι διαφορετική από τις άλλες δύο που έχω μείνει. Ο κόσμος δεν νοιάζεται, σε προσπερνάει αδιάφορα. Όλοι βιάζονται να πάνε κάπου, ασφυκτιούν από την γεμάτη ρύπους ατμόσφαιρα. Σπάνια χαμογελούν, μα φαίνονται ευτυχισμένοι.
Τα ανθοπωλεία στο Σύνταγμα ομορφαίνουν την ατμόσφαιρα και μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη ακόμα και τώρα έχει τουρίστες που φωτογραφίζουν την αλλαγή της φρουράς. Εδώ ο κόσμος είναι παντού, όπως και η αστυνομία. Περιμένει να περάσει στον απέναντι πεζοδρόμιο και να ξεχυθεί στη Ερμού για τα τελευταία γιορτινά ψώνια. Τα δρομάκια είναι γραφικά. Οι βιαστικοί καταναλωτές τρώνε ένα πρόχειρο γεύμα στο πόδι και οι νέοι κατά παρέες κάθονται όπου βρουν στην πλατεία Μοναστηρακίου. Οι μικροπολιτές μοιάζουν κουρασμένοι. Σε μια στοά στην οδό Βουλής απολαμβάνω καφέ καλής ποιότητας ανάμεσα σε Αθηναίους διανοούμενους και hipster. Το ρολόι δείχνει 17:00μ.μ., 31 Δεκεμβρίου.
Τώρα μπροστά από το κλειστό παράθυρο τα σκέφτομαι όλα αυτά και ξεφυσάω. Από μέσα κάποιος φωνάζει πως τον κλέβουν στα χαρτιά και οι υπόλοιποι παραπονιούνται. Γελάω. Αύριο θα ξημερώσει και θα είναι 1 Ιανουαρίου και θα θυμάμαι εικόνες από το 2010 σαν παλιά ανάμνηση.
Εδώ μυρίζει Δακρυγόνα. Αυτά που κάνουν τα μάτια να τρέχουν και το λαιμό να καίει. Τα σπίτια είναι παλιά, οι κάδοι καμμένοι, οι τοίχοι βαμμένοι με γκράφιτι και συνθήματα. Η Θεμιστοκλέους είναι μικρότερη από όσο φάνταζε στην τηλεόραση. Όλα εδώ είναι μικρότερα, τα συναισθήματα, οι φόβοι, το αύριο. Προσπερνώ τα ξεραμένα λουλούδια και δεν κοιτάζω πίσω. Από ψηλά βλέπω την μπλε πολυκατοικία που φιλοξένησε καλλιτέχνες σε άλλους καιρούς. Λίγο αργότερα πίνω πράσινο τσάι στο floral και αγοράζω Dazed & confused. Χαζεύω τους κλειστούς εκδοτικούς οίκους σαν γνήσιος λάτρης της λογοτεχνίας. Μετά τα Εξάρχεια η Πατησίων, το Πολυτεχνείο και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Από την άλλη πλευρά το απόκοσμο Κολωνάκι.
Η τέχνη. Η τέχνη εδώ είναι τρόπος ζωής. Υπάρχει παντού, στις μικρές γειτονιές, στους δρόμους, σε παλιά σπίτια, δημόσια κτήρια. Η Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής και η παράσταση που είδαμε τόσο γλυκιά και μελαγχολική. Γιατί ο έρωτας είναι μια ιστορία χιλιοειπωμένη και τόσο γνώριμη. Από τα χείλη του Συρανό Ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν:
"Έρωτας είναι, μάτια μου, έρωτας μανιασμένος!
Όμως χωρίς εγωισμό, μόνο λίγο θλιμμένος!
Την ευτυχία μου θα 'δινα εγώ για τη δική σου
Και ας μη μάθαινες ποτέ τίποτα στη ζωή σου!
Αρκεί μόνο από μακριά ν' ακούω να γελάς,
Να ξέρω πως το γέλιο σου λίγο μου το χρωστάς!"
Θα κοιμηθώ απόψε κι όλα θα φαίνονται τόσο μακρινά γιατί τα φώτα της μεγαλούπολης θα σβήσουν. Οι γιορτές τελειώνουν σιγά-σιγά. Κι εγώ έφυγα. Κρατώ όμως το τυχερό φλουρί στο χέρι μου και αν βγει πραγματική η ευχή μου θα γυρίσω σύντομα να χτίσω τα δικά μου όνειρα...ανάμεσα σε άγνωστους.
Καλή Χρονιά!!
