Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας μας αποκάλυψε τη φυσική ομορφιά του νησιού. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να εξερευνούμε το βορειοανατολικό μέρος του νησιού, με αφετηρία τα Θέρμα. Η διαδρομή γεμάτη πλατάνια, ρίγανη και φτέρες στην άκρη του δρόμου, οι παραλίες γεμάτες σκούρα βότσαλα και νερά που τρέχουν απ' το βουνό και καταλήγουν στη θάλασσα. Κατσίκια ελεύθερα, σε κάθε λογής χρώμα, και άλογα να τρέχουν στα βραχάκια που οδηγούν προς το βουνό. Η τεράστια παραλία που καταλήγει στο ακρωτήρι Κήπος, σηματοδοτεί το τέλος του αυτοκινητόδρομου, από τη νοτιοανατολική πλευρά, με τους μικρούς θαμνίσκους και την απουσία παρέμβασης ανθρώπινου χεριού στο φυσικό περιβάλλον.
Ο Πύργος και το φαράγγι του Φονιά αρκετά κοντά στα Θέρμα, που οδηγεί στην περιοχή της Γριάς Βάθρας και στην πρώτη Βάθρα, που σχηματίζεται σε απόσταση μιάς ώρας πεζοπορίας από το δρόμο. Μια διαδρομή γεμάτη καστανιές, πλατάνια, φτέρες, ρίγανη, μπλε πεταλούδες, λιβελούλες, κατσίκια και νερά που τρέχουν κοντά στο δύσβατο σε αρκετά σημεία μονοπάτι, που οδηγεί στην κρύα Βάθρα και τον καταράκτη. Εκεί μαζεύεται πλήθος πεζοπόρων, με τους πιο τολμηρούς να βουτούν και τους άλλους απλά να απολαμβάνουν το τοπίο. Υπήρξα τολμηρή και το μετάνιωσα γιατί το νερό ήταν υπερβολικά κρύο.
Το απόγευμα, βρεθήκαμε να περιηγούμαστε στην πρωτεύουσα του νησιού, τη Χώρα. Μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρίκα, με πέτρινα παραδοσιακά σπίτια, διακοσμημένα με ξύλινα μπαλκόνια. Τα ανηφορικά πλακόστρωτα δρομάκια, οδηγούν στο κάστρο στην κορυφή της πόλης και σε γραφικά καφενεδάκια και μαγαζιά, στην πιο ήσυχη πρωτεύουσα νησιού που εχω επισκεφτεί πότε, με τον πανέμορφο Λευκό Πύργο και τα νόστιμα εδέσματα που σερβίρει. Η αλήθεια είναι πως η Χώρα δεν με ενθουσίασε πολύ, λογικά επειδή είναι ορεινή και δεν έχει επαφή με τη θάλασσα και επειδή η απουσία κόσμου, μόνο ντόπιοι και δυό-τρεις παρέες τουριστών, την έκαναν να μοιάζει βαρετή.
Την επόμενη μέρα ανακαλύψαμε τη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού. Το ταξίδι ξεκίνησε με την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Παλαιόπολης και το Ιερό των μεγάλων Θεών και την επίσκεψη στο αντίστοιχο μουσείο, που φιλοξενεί ένα μικρό θησαυρό από ευρήματα της περιοχής. Τα ηλιοκαμένα, γκρεμισμένα, πέτρινα και μαρμάρινα ερείπια ανάμεσα σε ροζ ορτανσίες, ελιές και ακρίδες, που πεταγόταν κατά δεκάδες, και το φυσικά φωτισμένο, ήσυχο μουσείο, με τις σύτες και τις λευκές πεταλούδες να πετούν τριγύρω από το αντίγραφο της Νίκης της Σαμοθράκης. Γι' αυτό μου αρέσουν οι αρχαιολογικοί χώροι!
Ύστερα, παιρνώντας από την Καμαριώτισσα αρχίζουμε να οδηγούμε μέσα σε ελιές και σιτάρι και άλλες καλλιέργειες, σε έναν πιο ορεινό δρόμο και ένα τοπίο πιο ξηρό από αυτό του βορείου τμήματος του νησιού. Περνάμε το Λάκωμα, τον Προφήτη Ηλία και κοιτάζουμε από χαμηλά την Παναγία την Κρεμνιώτισσα, που κρέμεται κυριολεκτικά πάνω από έναν βράχο και καταλήγουμε στο νοτιότερο άκρο του νησιού από τα δυτικά, την Παχιά Άμμο. Παραλία με χρυσαφένια άμμο και καταγάλανα νερά. Από εδώ και πέρα δεν συνεχίζει ο δρόμος, μπορείς να δεις το υπόλοιπο νησί μόνο με σκάφος.
Αργά το απόγευμα γυρίζουμε στα Θέρμα. Παίρνω την τσάντα μου και κατηφορίζω στον δρόμο που βγάζει στην παραλία. Στρώνω την πετσέτα μου στα βότσαλα, ξαπλώνω και κοιτάζω τα γκριζόασπρα σύννεφα, που αλλάζουν μορφές στον ουρανό. Το καράβι, μόλις έχει φύγει από το λιμάνι και φαίνεται στα ανοιχτά. Μπαίνω να κολυμπήσω, ενώ ο ηλιος δύει. Μακριά βλέπω ένα κοπάδι με δελφίνια να παίζει, αφήνω τον εαυτό μου να επιπλεύσει στο νερό.
Το βράδυ, περπατάμε στο χωριό και μαθαίνουμε για τα θερμά Λουτρά και τις θεραπευτικές τους ιδιότητες στο υδροθεραπευτήριο, που υπάρχει εκεί. Τουρίστες από το κοντινό δημοτικό camping έχουν κατακλύσει τα τρία-τέσσερα μαγαζιά του χωριού. Ακούγονται λίγα μπουμπουνήτα και πέφτει ένα ψιλόβροχο.
Η Σαμοθράκη πρέπει να είναι ένα από τα ελάχιστα παρθένα νησιά πότ έχουν απομείνει στην Ελλάδα. Η φυσική ομορφιά της δεν περιγράφεται. Οι τουρίστες δεν φαίνεται να έχουν ανακαλύψει ακόμα το νησί, το οποίο στηρίζεται ελάχιστα στον τουρισμό, αφού αυτοί που το προτιμούν είναι για ήσυχες οικογενειακές διακοπές και για ελεύθερο camping. Η νυχτερινή ζωή είναι σχεδόν ανύπαρκτη και περιορίζεται στις παραλίες και στα μικρά πάρτι που γίνονται τα βράδια εκεί από τους νεαρούς επισκέπτες. Με λίγα λόγια, η Σαμοθράκη είναι ένα ήσυχο και φθηνό νησί.
Όπου κι αν πας, θα σου σερβίρουν τοπικό κατσίκι, μαγειρεμένο με διαφόρους τρόπους, το οποίο και δοκίμασα και δεν μου άρεσε καθόλου (προσωπική άποψη από κάποιον που δεν είναι φίλος του κρέατος) μου άρεσε όμως πολύ η φέτα από κατσικίσιο τυρί και η ρίγανη με την πιπεράτη γεύση.
Παράξενο, αλλά όσα βράδια έμεινα στην Σαμοθράκη δεν κατάφερα να εντοπίσω το φεγγάρι στον ουρανό!
