Happy Birthday

Θυμήθηκα σήμερα πως έφτιαξα αυτό εδώ το blog τον περασμένο Φλεβάρη. Ανέτρεξα λοιπόν στο πρώτο post που έκανα και είδα ότι έγινε στις 3/02/2010. Αν και αργοπορημένα θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για το Blog της Χαράς.
Αυτό το blog ξεκίνησε αυθόρμητα χωρίς αρχικό concept και προσανατολισμό. Απλά ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις και μου άρεσε η ιδέα του blogspot. Είναι αλήθεια πως δεν ξεκίνησε ούτε με ιδιαίτερη όρεξη. Στη συνέχεια αυτό άλλαξε, όταν αυτό το blog βρήκε την ταυτότητα του και συστήθηκε σαν το Blog της Χαράς. Στην ουσία είναι αυτό που λέει και το όνομα του, ένα blog που αγαπά τις εικόνες του σήμερα, την ζωή στην πόλη και κάθε καλλιτεχνική μορφή έκφρασης.
Ευχαριστώ όσους έχουν επισκεφτεί αυτή τη σελίδα.

Ασύστολο gaming

Όταν βγαίνω με τον Κ πάντα καταλήγω να κάνω κάτι περίεργο. Περίεργο του τύπου δεν θα το έκανα ποτέ μόνη μου ή με άλλη παρέα ή του τύπου μας κοιτάζει ο κόσμος και γελά. Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στον κάτω όροφο του public να παίρνουμε με δόλο τη θέση ενός οκτάχρονου στο guitar hero, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να πείσει τη μάνα του να του το αγοράσει. Σπρώχνω τον Κ να ανέβει στο μικρό βάθρο, εκείνος βουτά την κιθάρα και αρχίζει να παίζει πριν προλάβει να αντιδράσει το οχτάχρονο. Γελάμε συνωμοτικά. Λίγο αργότερα έχουμε μεταφερθεί στο βάθος και παίζουμε kinect. Τα γυμνασιόπαιδα από το διπλανό Buzz έχουν σαστίσει. Χοροπηδάμε δεξιά κι αριστερά για να χτυπήσουμε τις εικονικές μπάλες, κάνουμε άλματα, διακτινίζουμε χέρια και πόδια στον αέρα. Πετυχαίνουμε εκπληκτικό σκορ. Είμαστε αχτύπητο δίδυμο στο kinect. Ζητωκραυγάζουμε τη νίκη μας! Στην συνέχεια φεύγουμε πριν προλάβουν να μας πετάξουν έξω.

Τα δέντρα είναι ανιδιοτελή

Μεσημέρι Κυριακής μοιράζοντας φυτά με τους Thessalonistas στη Νέα Παραλία.

Δεν μεγαλώσαμε ποτέ

Είναι ένα ακόμα κρύο βράδυ του Φλεβάρη και εμείς περπατάμε στη Λεωφόρο Στρατού. Παλιές φίλες με τη Θ, γνωριστήκαμε στο Λύκειο, έχουμε μάθει να περπατάμε δίπλα δίπλα χωρίς να μιλάμε, μα να λέμε τόσα με βλέμματα και χαμόγελα. Αυτό το θεωρούσα πάντα προνόμιο σε μια φιλία.

Καταλήγουμε στο μικρό περιφραγμένο παρκάκι απέναντι από την Ερτ3. Είναι πολύ σκοτεινά. Κάνουμε το γύρο του πάρκου και πέφτουμε πάνω σε μια παιδική χαρά. Άξαφνα μας πλημμυρίζει μια ανάγκη να γίνουμε πάλι παιδιά. Δεν την γνώρισα ως παιδί, ούτε εκείνη εμένα. Μα τη φαντάζομαι με δυο κοτσιδάκια να τσιρίζει επειδή κάποιος της πήρε την κούκλα της.

Ανεβαίνουμε στις κούνιες, που τρίζουν από το βάρος μας, κάνουμε τσουλήθρα, μονόζυγο, αλογάκι. Περαστικοί μας κοιτάζουν περίεργα και εμείς συνεχίζουμε σαν να είναι απολύτως φυσιολογικό για την ηλικία μας αυτό που κάνουμε. Ποιος μπορεί να καθορίσει ότι δεν είναι;

Γιατί να αναγκάσεις κάποιον που νιώθει ακόμα παιδί να ωριμάσει; Είμαστε η γενιά που έχασε την αθωότητα της νωρίς και ξέχασε πως είναι να είσαι ξέγνοιαστος και αυθόρμητος ανάμεσα στους μεγάλους. Γιατί ήμασταν μεγάλοι ενώ ήμασταν ακόμα παιδιά. Ωριμάσαμε πριν την ώρα μας και δεν ζήσαμε το παιχνίδι.

Εκείνο το βράδυ συστήθηκα με τη Θ ξανά. Γνωριστήκαμε σαν παιδιά.

Πρώτη συνάντηση twitter:2310:πώς πέρασα

Ήταν απόγευμα 1 Φεβρουαρίου όταν διάβασα στο timeline του Twitter την εξής ανακοίνωση:

#OpenThessaloniki αυτήν την Παρασκευή στις 21:00 στο Bazaar της Πλατείας Άθωνος. Πες το και #tweetup, όπως θες. Έλα.

Μου πήρε ώρα να καταλάβω πως πρόκειται για ανοιχτή συνάντηση των τουιτεράδων της Θεσσαλονίκης, μάλλον εξαιτίας του ευφάνταστου τίτλου που δόθηκε στο meet up. Μέσα σε λίγη ώρα η συνάντηση ήταν γεγονός. Τα tweets έπεφταν βροχή από τους Θεσσαλονικιούς του twitter που έσπευσαν να δηλώσουν την παρουσία τους και να σχολιάσουν το μεγάλο αυτό γεγονός.

Η Παρασκευή δεν άργησε να έρθει και οι φίλοι του twitter κατέκλυσαν από νωρίς το χώρο του Bazaar. 40 και τουιτεράδες της πόλης, άτομα από κάθε ηλικία, άγνωστοι μεταξύ τους μαζεύτηκαν για να τα πιουν και να γνωρίσουν όσους τόσο καιρό ακολουθούν και μιλούν μέσα από mentions και retweets. Το άγχος των περισσότερων και η αρχική αμηχανία ξεπεράστηκε γρήγορα αφού όλοι ήταν φιλικοί, ευδιάθετοι και πρόθυμοι να κάνουν νέους φίλους. Μεγάλες παρέες σχηματίστηκαν και γέλια σκορπίστηκαν στο χώρο. Όλοι όσοι παρευρέθηκαν είχαν αυτοκόλλητα με το τουιτερικό τους όνομα πάνω ώστε να διευκολυνθεί η γνωριμία με τους άλλους. Τα i-phones πήραν φωτιά και όσοι δεν ήρθαν μετάνιωσαν γι αυτό. Αντικειμενικά ήταν μια υπέροχη βραδιά για όλους.

Για να σας πω την αλήθεια στην αρχή δίστασα να πάω, όντας newbie στο twitter με ελάχιστους γνωστούς ενεργούς τουιτεράδες και πιστεύοντας πως η συμμετοχή θα είναι ελάχιστη. Φτάνοντας όμως στο Bazaar το βράδυ της Παρασκευής άλλαξα γνώμη αφού διαπίστωσα ότι όσοι έχουν twitter μοιάζουν πολύ μαζί μου. Η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη. Γνώρισα τόσο ενδιαφέροντα άτομα, έμαθα κουτσομπολιά και γέλασα με την καρδιά μου και κυρίως δεν απέκτησα μόνο followers άλλα θέλω να πιστεύω και φίλους.

Το επόμενο πρωί το twitter γέμισε με μηνύματα ενθουσιασμού από όλους όσους βρίσκονταν εκεί το προηγούμενο βράδυ. Όλοι ζητούσαν να γίνει κι άλλο. Το ραντεβού ανανεώθηκε για το μέλλον. Τα λέμε εκεί λοιπόν #OpenThessaloniki.

Το κείμενο ακριβώς όπως δημοσιεύτηκε στο www.fititis.gr

Σάββατο Βράδυ

Η ώρα είναι 12:15. Ο Κωνσταντίνος Βήτα στη σκηνή του Block33 τραγουδά:

..."έλα να φύγουμε μαζί"
Πάντα αυτό μου έλεγες...

Έχω χαθεί εδώ και ώρα σε ένα παραλήρημα μουσικής και φωτορυθμικών ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους που καπνίζουν και τραγουδούν. Χορεύουν περίεργα. Και εγώ νιώθω περίεργα εδώ, μα τόσο οικεία. Χορεύω. Χορεύω ασταμάτητα μια ώρα τώρα. Και δεν καταλαβαίνω τίποτα άλλο, παρά μουσική. Είναι ωραία εδώ. Δεν θέλω να τελειώσει αυτό το βράδυ.

Κι η νύχτα απόψε δείχνει τόσο ωραία

Μόνος ή χωρίς παρέα...

...Θα σε ψάχνω στα πιο αδιάφορα πάρτι

Μέχρι η αγάπη να με διαλύσει...

...Και τα φιλιά να γίνουν διάστημα...

Όλα πριν γίνουν. Δεν ξέρω τους στίχους, μα γίνομαι ένα με εκείνους. Τα μάτια βλέπουν στην σκηνή. Κι εκείνος χορεύει μαζί μας. Κι ύστερα πάει στο πίσω μέρος της σκηνής και μένει εκεί για λίγο. Είναι ντροπαλός άνθρωπος. Τον είχα δει να μιλά με αμηχανία στην παρουσίαση του βιβλίου του. Αλλά εδώ είναι κάποιος άλλος. Είναι η μουσική που γράφει. Ύστερα έρχεται πάλι στο μπροστά μέρος. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Η παραζάλη της electronica συνεχίζεται. Ο Κωνσταντίνος Βήτα παίζει κομμάτια από τους Stereo Nova. Η διάθεση ανεβαίνει. Κρατά μια κιθάρα. Πότε την αφήνει, πότε την ξαναπαίρνει στα χέρια του. Είναι τόσο όμορφη αυτή η νύχτα. Παίζει κομμάτια από την Ένωση και άλλα παλιότερα.

Και μετά τραγουδά το Τυχερό Αστέρι μόνο επειδή το ζητάμε εμείς. Εκείνος δεν θέλει να το λέει. Ποτέ δεν το 'χει πει στη Θεσσαλονίκη. Το κάνει τώρα. Τραγουδάμε μαζί του. Το Κύμα, το Άστρο κι η συναυλία τελειώνει.

Δυο ώρες δεν είναι αρκετές όταν περνάς καλά. Αισθάνομαι άβολα όταν πλησιάζω προς την έξοδο. Η ζέστη της βραδιάς έχει παρέλθει. Φοράω το παλτό μου βιαστικά και περπατώ αμίλητη μέχρι την Αριστοτέλους. Είναι 2, ξημερώματα Κυριακής. Ήταν ένα Σάββατο βράδυ.

...άκου το χρόνο, τικ τακ, όταν περνάει πώς νιώθει

όταν εσύ ονειρεύεσαι, η αγάπη πέφτει σαν χιόνι

σαν μια ιστορία όπου κι οι δυο είμαστε χαμένοι

χαμένοι στο διάστημα, μα ποτέ χωρισμένοι

τυλιγμένοι κι οι δυο στο δικό μου παλτό

μέχρι το σπίτι σου, κι εκεί σ' ένα στρώμα διπλό

δύναμη τ' ουρανού, δύναμη της αγάπης

ελευθερία στην έκφραση, ζωή δίχως τάξεις

δες τι αργά που ο ήλιος ανεβαίνει

κι αυτό που ήθελα να γίνει πόσο ξεμακραίνει

δες την πρωινή δροσιά πάνω στα φύλλα

μέσα στα μάτια μου τοπία ακατοίκητα

δώσ' μου την αγάπη σου για να πετάξω

δώσ' μου ένα άλλο κόσμο να ζήσω, να πεθάνω

δώσ' τη χαρά σ' αυτούς που πονάνε

στ' αδέρφια μου, σ' όσους δε βρίσκουν αιτία να γελάνε

έι, σε σένα μιλάω

έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι Κυριακή πρωί

Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί

Τα παιδιά που έμαθαν να παίζουν με σκουπίδια

Η εικόνα που αντίκρισα πριν λίγο καιρό στα Δυτικά Τείχη της Θεσσαλονίκης μπορώ να πω πως με λύπησε πολύ. Ήταν λίγο μετά της 2 το μεσημέρι Κυριακής, όταν παιδιά ηλικίας μεταξύ 5 και 10 ετών, βγήκαν μετά το μεσημεριανό φαγητό να παίξουν με τους φίλους τους κοντά στα σπίτια τους. Ο χώρος που είχαν μετατρέψει σε προσωπική τους παιδική χαρά αποτελούταν από ένα γέρικο δέντρο, μια αυτοσχέδια κούνια που κρεμόταν από αυτό-την οποία είχαν φτιάξει τα ίδια τα παιδιά- και πολλά κιλά από σκουπίδια και μπάζα που κάλυπταν την περιφέρεια του δέντρου.

Τα παιδιά αφού συγκεντρώθηκαν όλα μαζί ξεχύθηκαν στον παιδότοπο τους με χαμόγελα. Πατούσαν πάνω στα σκουπίδια και ύστερα σκαρφάλωναν στο δέντρο, τσιρίζοντας και τσακώνονταν ποιο θα ανέβει πρώτο στην κούνια. Τα σκουπίδια δεν τα ενοχλούσαν καθόλου. Απόρησα. Πως γίνεται το παιχνίδι να είναι συνυφασμένο με απορρίμματα για αυτά τα παιδιά;

Υποθέτω πως είχα την ευτυχία να μεγαλώσω σε μια μεσοαστική γειτονιά των προαστίων της Πάτρας όπου τα σκουπίδια δεν ήταν ποτέ προφανές πρόβλημα. Δεν θέλω να παινέψω το δήμο με τα λεγόμενα μου -αν και φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του- γιατί όπως κατάλαβα αργότερα η καθαριότητα αυτή οφειλόταν σε καλοθελητές της γειτονίας που φρόντιζαν τα πεζοδρόμια να είναι πάντα καθαρά, τα σκουπίδια στους κάδους και το μικρό παρκάκι περιποιημένο. Έτσι θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και θεωρώ αδιανόητο αυτά τα παιδιά να διασκεδάζουν να παίζουν στα σκουπίδια.

Είναι αλήθεια πως φάνηκαν να αγαπούν να παίζουν στα σκουπίδια γιατί αντέδρασαν έντονα όταν πήγαμε να τα μαζέψουμε. "Μην τα παίρνετε, δεν μας ενοχλούν" φώναξε ένα μικρό κορίτσι δίπλα μου. Το κοίταξα, φαινόταν πράγματι ευτυχισμένη. Τα παιδικά της μάτια δεν μπορούσαν να διακρίνουν κάτι παράταιρο στην εικόνα των σκουπιδιών. Εκεί είχε γεννηθεί, εκεί έμαθε να παίζει, εκεί θα φτιάξει τα μελλοντικά της όνειρα, ανάμεσα σε σκουπίδια. Ουσιαστικά αυτά τα παιδιά είχαν κάνει καθημερινότητα τους αυτήν την κατάσταση και μάλιστα την είχαν συνδυάσει με την πιο διασκεδαστική και αυθόρμητη ενασχόληση, το παιχνίδι. Κανείς δεν φρόντισε να τα μαζέψει και ακόμα χειρότερα κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει πως είναι βλαβερό για την υγεία τους

H περιοχή των δυτικών τειχών της Θεσσαλονίκης μοιάζει εγκαταλειμμένη στα σύγχρονα πρότυπα της πόλης, κατοικείται στην πλειοψηφία της από ηλικιωμένους, μετανάστες και χαμηλά εισοδήματα, άνθρωποι που δεν έχουν στις προτεραιότητες τους μια καθαρή πόλη. Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην Εγνατία, οι εργασίες για το μετρό συνεχίζονται όμως κανείς δεν νοιάζεται για τα τρέχοντα ζητήματα της πόλης, αυτά που επηρεάζουν τους πολίτες άμεσα και αναγκάζουν μικρά παιδιά να συνυπάρχουν με σκουπίδια. Η νέα δημαρχία της Θεσσαλονίκης μιλά για έλλειψη μέσων και χρημάτων αλλά εγγυάται πως τα σκουπίδια θα συλλεχθούν στο άμεσο μέλλον, ενώ οι παλιότερες αυτοδιοικήσεις της συμπρωτεύουσας παρέβλεψαν το πρόβλημα επί δεκαετίες.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως το μέλλον θα δείξει αν τα σκουπίδια θα συνεχίσουν να είναι πρόβλημα για τη Θεσσαλονίκη, αυτό όμως που με θλίβει είναι ότι μέχρι τότε θα έχουν διαμορφώσει συνειδήσεις πολλών παιδιών που έμαθαν να παίζουν στα σκουπίδια. Και δυστυχώς αυτά τα παιδιά, που δεν έμαθαν από μικρά τη σημαντικότητα του να διατηρείς την πόλη καθαρή θα είναι οι αυριανοί πολίτες που θα πετούν σκουπίδια στους δρόμους, στις παραλίες, στα δάση και θα αδιαφορούν. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να διδάξουμε στα παιδιά την σημασία της καθαριότητας, γιατί είναι θέμα επιβίωσης.

Την φωτογραφία την πήρα από το http://thessalonistas.wordpress.com/

Όλα είναι ήχος

Όταν κάνει κρύο σ΄αυτήν την πόλη και περπατάς στο δρόμο συνήθως φτιάχνεις περίεργες μελωδίες στο μυαλό σου. Όλα είναι ήχος γύρω σου. Ο αέρας, τα αυτοκίνητα, το θρόισμα των φύλλων, οι φωνές των περαστικών, τα βήματα σου. Και εσύ ανάμεσα ο μουσικός που τα συνδυάζει σε ένα τραγούδι πρωτάκουστο.

Σαν ένα μικρό μαγαζί με βινύλια που συναντάς τυχαία στο δρόμο και περιεργάζεσαι για ώρες τη βιτρίνα του. Είναι γλυκιά η μουσική σε αυτό το στενό. Jazz, folk, rock, pop, techno, indie, όλα γίνονται ένα.

Θυμάμαι από μικρή που κατέβαινα τα σκαλιά της Γεροκοστοπούλου και αφουγκραζόμουν τους ήχους των μαγαζιών εκεί γύρω. Ήταν περίεργη αίσθηση. Καθώς μεγάλωνα η μουσική άλλαζε στα γύρω στέκια. Εξελισσόταν. Και σήμερα είναι μια σύγχρονη γειτονιά με δική της ταυτότητα. Δική της μουσική. Δικούς της ανθρώπους.