blogovision 2015 | νούμερο 1

Δεν μου άρεσαν καθόλου οι φετινοί Tame Impala αλλά μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ το τρελό, ακομπλεξάριστο ξαδερφάκι τους. Η άμουση αδερφή μου βέβαια είπε ότι θα γελάει ο κόσμος με αυτό που θα βάλω στο νούμερο ένα αλλά δεν με νοιάζει καθόλου, που νομίζω ότι ήταν και το γενικότερο νόημα του δίσκου αυτού. Αν έβγαζε νόημα δηλαδή. Αγαπημένος δίσκος για το 2015 λοιπόν είναι το Man It Feels Like Space Again (wow!) των Pond που είναι ακριβώς ότι λέει και ο τίτλος του (δεν ξέρω τι μου συμβαίνει). Αγαπημένα κομμάτια τα Holding Out For You για να ερωτευτείς έναν γελοίο τύπο με αφάνα (τι κιθάρες! θα τρελαθώ!), Medicine Hat με τα καλύτερα 2 λεπτά μουσικής παραζάλης για φέτος, Elvis' Flaming Star γιατί με λένε Χαρά και έβαψα τα μαλλιά μου μπλε και βασικά όλα. 

Και του χρόνου!

Blogovision 2015 - The Red Edition

1. Pond - Man It Feels Like Space Again
2. Susanne Sundfør - Ten Love Songs
3. Majical Cloudz - Are You Alone?
4. The Dø - Shake Shook Shaken
5. Portico - Living Fields
6. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
7. Beach House - Thank Your Lucky Stars
8. Marina and The Diamonds - Froot
9. Marika Hackman - We Slept At Last
10. The Weeknd - Beauty Behind The Madness
11. Low - Ones And Sixes
12. The Maccabees - Marks To Prove It
13. The Districts - A Flourish And A Spoil
14. Jamie xx - In Colour
15. Lana Del Rey - Honeymoon
16. Foals - What Went Down
17. Other Lives - Rituals
18. CHVRCHES - Every Open Eye
19. Lower Dens - Escape From Evil
20. Father John Misty - I Love You, Honeybear

blogovision 2015 | νούμερο 2

Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω να ψηφίζεται κάτι που νόμιζα ότι θα πάει στα αζήτητα όπως το Ten Love Songs της Sussane Sundfør που βρίσκεται στο δικό μου δύο και που μόνο στην κατηγορία δέκα τραγούδια αγάπης δεν θα το έβαζα γιατί τα τραγούδια αγάπης είναι συνήθως sad και αυτός σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας sad δίσκος. Ίσως τώρα που το ξανασκέφτομαι βέβαια τα δέκα τραγούδια αγάπης του να μην μοιάζουν με τραγούδια αγάπης αλλά ίσως δείχνουν πως θα έπρεπε να είναι τα τραγούδια αγάπης. Περισσότερο fun.

blogovision 2015 | νούμερο 3

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να περιγράφω πως με κάνει να νιώθω ο συγκεκριμένος δίσκος με δικά μου λόγια γιατί ταράζει τρελά τα μέσα μου και προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη γενικότερα. Κάποιοι στίχοι που το επιβεβαιώνουν:

What's the point of  a sad, sad song?

Cause I like it when the song goes slow

I think I know what point you are proving, you are right, they are in love with you

All I want is for you to talk to me the way you used to do

You don't have to be all alone, no one  has to be that way

Today I felt no good I wasted all my time

And if suddenly I die I hope they will say that he was obsessed and it was ok

I'll try not to be so blue

Και το νούμερο τρία είναι το Are You Alone? των Majical Cloudz.

blogovision 2015 | νούμερο 4

Υπάρχουν τραγούδια που χρειάζεται να τρέξεις για να σ' αρέσουν, υπάρχουν κι άλλα όμως που δεν χρειάζεται, το Sparks είναι ένα από αυτά. Στο τέσσερα οι The Dø με το Shake Shook Shaken γιατί μόνο εγώ κατάλαβα τι έγραψα παραπάνω.

blogovision 2015 | νούμερο 5

Ένα πράγμα που μου συμβαίνει σπάνια αλλά είναι υπέροχο όταν γίνεται είναι να μου αρέσει ένας δίσκος από την πρώτη φορά που τον ακούω. Αν και σπάνιο έγινε με το πάρα πολύ ατμοσφαιρικό και heart wrecking Living Fields των Portico που είναι στο πέντε της blogovision.

blogovision 2015 | νούμερο 6

Στο νούμερο έξι είναι το Carrie & Lowell του Sufjan Stevens που ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος που βγήκε φέτος και με τον οποίο μας ενώνει η ατέρμονη κλάψα και η αδικία του 9.3 (κι εμένα τόσο μου έβαλε η τριμελής στη διπλωματική και ελπίζω να καίγεται στις φωτιές της κολάσεως για πάντα), αλλά μας χωρίζει το γεγονός ότι είναι ένας πάρα πολύ προσωπικός δίσκος και δεν είχα με τι να ταυτιστώ.

blogovision 2015 | νούμερο 7

Το συναίσθημα της χαρμολύπης και το συναίσθημα της καθημερινής βαρεμάρας κυριολεκτικά μεταφρασμένα σε νοτούλες στο νούμερο επτά με το Thank Your Lucky Stars των Beach House.

blogovision 2015 | νούμερο 8

Στο οκτώ είναι το Froot της Marina And The Diamonds γιατί I'm a ruin και γιατί ήπια πάρα πολλές μπύρες μέσα στη χρονιά.

blogovision 2015 | νούμερο 9

Την λένε Μαρίκα, είναι ένα κορίτσι με μια κιθάρα και μου θυμίζει ότι η θλίψη είναι δικαίωμα μας ή αλλιώς το τρίπτυχο τζάκι-καναπές-τσαγάκι. Και για να μην πολυλογώ στο εννιά είναι η Marika Hackman με το We Slept at Last.

blogovision 2015 | νούμερο 10

Αυτό είναι το αποτέλεσμα του να παίζει ραδιόφωνο στην πρώην δουλειά όλο το Σεπτέμβρη από τις 8 μέχρι τις 4. Δουλειά τώρα μπορεί να μην υπάρχει ωστόσο έμαθα απέξω όλο το Beaty Behind The Madness του The Weeknd και γι' αυτό το βάζω στο δέκα και επειδή δεν είμαι καμία κομπλεξική που έβριζε τον τραγουδιστάκο πριν 3 χρόνια και τώρα άλλαξε γνώμη. Επίσης, τι τρέχει με αυτό το μαλλί;

blogovision 2015 | νούμερο 11

Τώρα θυμήθηκα (καλά όχι ακριβώς τώρα αλλά όταν έφτιαχνα τη λίστα) ότι το 2013 ξέχασα να ψηφίσω το The Invisible Way των Low που ήταν καλύτερο και από το Ones and Sixes που βάζω σήμερα στο έντεκα. Αλλά αυτά έχει η ζωή. Eίναι άδικη. Τι να κάνουμε; Και αυτόν τον δίσκο βέβαια τον ψηφίζω γιατί είναι sad και μπαίνει τόσο ψηλά γιατί είναι περισσότερο sad από τον προηγούμενο που έγραψα ότι είναι sad.

blogovision 2015 | νούμερο 12

Είναι μερικές φορές που έχει πάει 5 το πρωί και το μόνο που θέλεις είναι να γυρίσεις σπίτι. Τότε αρχίζει να παίζει στο κεφάλι σου κάτι σαν το Dawn Chorus που έχει τρομπέτα και μου θυμίζει το περσινό των Antlers και βάζω τα κλάματα καμιά φορά. Στο δώδεκα λοιπόν έχει το Marks To Prove It των The Maccabees.

blogovision 2015 | νούμερο 13

Αν μπορούσα να συντονίσω τα ρημάδια τα δάχτυλα μου στην κιθάρα θα ήθελα να γράψω ένα τραγούδι σαν το 6 ΑΜ που είναι το αγαπημένο μου κιθαριστικό κομμάτι για φέτος και ανήκει στους The Districts που είναι σήμερα στο δεκατρία με το A Flourish and a Spoil.

blogovision 2015 | νούμερο 14

Στο δεκατέσσερα είναι το In Colour του Jamie xx γιατί η ζωή αν και γλυκόπικρη δεν είναι γκρι. Είναι ασημί.

blogovision 2015 | νούμερο 15

Στο δεκαπέντε είναι το Honeymoon της Lana Del Rey για το οποίο ένας μουσικόφιλος φίλος (είναι πλεονασμός αυτό;) μου είπε κοροϊδευτικά να γράψω ότι το ψηφίζω γιατί είναι το πιο μεστό της άλμπουμ. Επειδή εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά θα πω μόνο ότι ήταν ωραίο, ταξιδιάρικο και στενάχωρο και είχε και το Terrence Loves You που είναι τραγουδάρα.

blogovision 2015 | νούμερο 16

Αχ μωρέ, στο δεκαέξι έχει το What Went Down των Foals που είναι η προσωποποίηση του γκόμενου που δεν θες, αλλά νομίζεις ότι σε θέλει, αλλά στο παίζει και μυστήριος κιόλας και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι αν σε θέλει και στο τέλος καταλήγει να σ' αρέσει κι εσένα και αν υπήρχε ανάλογη blogovision δεν θα τον έβαζες δεκάδα για να μην καταλάβει και τίποτα. Με άλλα λόγια άκουσα το What Went Down τόσες φορές που κατέληξε να μου αρέσει εκτός από το Lonely Hunter που το 'χα αγαπήσει από την αρχή.

blogovision 2015 | νούμερο 17

Προσπάθησα ειλικρινά να γράψω κάτι μουσικό για το νούμερο δεκαεπτά που είναι το Rituals των Other Lives αλλά α) δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί μου αρέσει πέρα από το γεγονός ότι είναι ένας sad δίσκος (εμένα μου αρκεί αυτό) και β) το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βάλω κάτω όλους τους Other Lives και να τους κουρέψω.

blogovision 2015 | νούμερο 18

Το μακρινό 2005 άκουγα συνέχεια στο ραδιόφωνο ένα cheesy ποπ χιτάκι που ήταν από αυτά τα χαζά που βγαίνουν κατά καιρούς και κανείς δεν τα θυμάται μετά από έξι μήνες, όπως κι εγώ τώρα, ωστόσο θυμάμαι ότι κάθε φορά που το  άκουγα με έκανε να νιώθω ως εξής: ένα αόρατο χέρι άρχιζε να ζουλάει και να ξεζουλάει την καρδιά μου. Αυτό τώρα το έγραψα για να πω ότι στο νούμερο δεκαοκτώ είναι το Every Open Eye (και όχι Every Eye Open όπως το έγραψα τις 3 πρώτες φορές) των Chvrches που έχει 4 χιτάκια που με κάνουν να νιώθω σχεδόν το ίδιο.

* Το 2005 ήμουν στην εφηβεία και τα μουσικά μου γούστα ήταν όπως και τώρα αμφιλεγόμενα.

blogovision 2015 | νούμερο 19

Τίποτα δεν βγάζει νόημα αλλά και να έβγαζε ποιος έχει όρεξη να κάτσει να ασχοληθεί παραπάνω. Κάπως έτσι λοιπόν στο δεκαεννιά είναι το Escape From Evil των Lower Dens.

blogovision 2015 | νούμερο 20

Πάλι blogovision.

Δεν έχω ιδέα τι προσπαθεί να πει ο ποιητής αλλά τα τραγούδια είναι ωραία και μελωδικά για slow dancing ή για αισθησιακό shoulder dancing και για τα υπόλοιπα σχετικά που αναφέρονται αναλυτικότερα στους στίχους. Στο είκοσι λοιπόν έχει το I Love You, Honeybear του Father John Misty.